Δείγματα γραφής
ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ
Θαρρώ πως ο ποιητής Ιωάννης Ρίτσος
στον στόλο ανάμεσα και τις αστραφτερές
στρατιές των στίχων του,
μέσα στις τόσες επευφημίες του πλήθους
κι ανάμεσα σε τόσους στίχους του
ντυμένους με τη θούρια μουσική του Θοδωράκη,
ήτανε πάντα ένας άνθρωπος μοναχικός.
Επέστρεφε συνέχεια στο γκρεμισμένο πατρικό του
πάνω στον βράχο της Μονεμβασιάς
με το βαθύ φεγγάρι και τις ολόφωτες
τις φεγγαρόστρατες του Μυρτώου πελάγους.
Πώς θα ’τανε, εξάλλου, ποιητής
μοναχικός αν δεν ήταν
και χαρμολυπημένος;
Στον βράχο επάνω της Μονεμβασιάς
έζησε νύχτες πάνω σε νύχτες ξάγρυπνος,
κυνηγημένος από λέξεις,
κραυγές-σιωπές, κραυγές-απέραντες σιωπές
εκτελεσμένων και μελλοθανάτων,
σιωπές βαθιές απ’ όνειρα τραυματισμένα,
κυνηγημένος από ηφαιστειώδεις αργόσβηστες κραυγές
επαναστάσεων που ανεπανόρθωτα έχουνε γεράσει.
ΘΡΑΥΣΜΑΤΑ
1
Ίδια του φωτός η χάρη κι η χαρά
για το φτερό του κόρακα
και του περιστεριού.
2
Σε χρυσαφί πιασμένα βρόχι
δεντράκια με το πρωτοβρόχι.
3
Ό,τι υφαίνεις
στον ουρανό να δένεις τις κλωστές σου
ό,τι θα πεις τις λέξεις δένε
σ’ Εκείνου τη λαλέουσα σιωπή.
4
Απόβραδο˙ προηγιασμένη των πουλιών
με όση λαμπρή σιωπή και με όσο φώς
από τη μέρα έχουν μαζέψει.
5
Της μάνας μου έλαμπε η ευχή
σε κάθε ανθό και φύλλο.
6
Του φεγγαριού φωτοχυσία
σαν μια θλιμμένη αθανασία.
7
Ο μαύρος καβαλλάρης της νυχτός˙
πικρό φεγγάρι
άστραφτε του αλόγου του η οπλή.
8
Ο χ ρ ό ν ο ς
Αστραφτερό γοργό σαν το φτερό το πέρασμά του
βαριά κι ασήκωτη η σκιά του.
9
Το ποίημα σώμα οι λέξεις το αίμα του.
10
Κι κόντε Διονύσιος Σολωμός
με τα λευκά χειρόκτια και μαύρη την καρδιά του
να βγαίνει τις νύχτες κρυφά
μια Φεγγαροντυμένη ν’ απαντήσει.
