ΠΑΝΑΓΗ ΓΑΒΡΙΕΛΛΑ

Κι είν’ η σιωπή σου ένας διάδρομος αναμονής.

Κι είν’ η ματιά σου ένα ταξίδι ανεκπλήρωτο,

ένας προορισμός χωρίς πυξίδα.

Και κάθε που βραδιάζει θα σε ψάχνω κάτω απ’ τα φώτα της πιο όμορφης πόλης,

θα αναζητώ τη μυρωδιά που θυμίζει μονάχα εσένα.

Κι εσύ να χάνεσαι…

και εγώ να σε βρίσκω μέσα στην ψυχή μου.

Εκεί θα σε περιμένω, εκεί θα σε συναντώ

εκεί έχω κλειδώσει μονάχα εσένα.

Πάντα με γοήτευαν τα δειλινά του φθινοπώρου
Η ψυχή μου γίνεται ένα με τα φύλλα
Κίτρινα
Ξηρά
Σάπια
Το μυαλό μάταια προσπαθεί να φυλακίσει την ψυχή
Μην τυχόν παγώσει από λησμονιά
Μην τυχόν βυθιστεί στη δίνη του ζόφου.

Οι αναμνήσεις εγχάραχτες, ατόφιες,
τρέχουν σαν το τελευταίο καράβι
που δεν πρόφτασε να αγκυροβολήσει
φτάνοντας μέχρι τα σύνορα του ακατανόητου,
πάντοτε μονάχες
με προορισμό τη νοσταλγία
και το λιμάνι τους
εσύ.

Κι έπειτα η μυρωδιά της βροχής
Να με οδηγεί στο αδιέξοδο της νοσταλγίας
Οι σταγόνες να χτυπάνε στο παράθυρο,
όπως τις εικόνες που συνειρμικά χτυπάνε στο μυαλό μου
Εικόνες που κάποτε σεργιάνιζα στα ολόχρυσα σκοτάδια σου,
που ανέμελα ονειρευόμουν σε κάθε μου αγνάντεμα.

Μα νά που τώρα δε βρίσκομαι εκεί.
Και νά που τώρα χάθηκες κι εσύ.

Εκεί στο τέρμα του φθινοπώρου,
εκεί που ο κόσμος φυλάει την πραγματικότητα της μικρής του ζωής
ίσως ανταμώσουμε ξανά.

Κυπριακή Εστία , τεύχ. 5, εκδ. Επιφανίου, Λευκωσία, Ιανουάριος – Ιούνιος 2021, σ. 16.

Η νύχτα
απέραντη, αιώνια
μαζεύει τη σιωπή μέσα απ’ τα ερείπια

Η καινούρια μου εξορία
απόρθητα, ψηλά τείχη
που δεν καθρεφτίζουνε τα μάτια σου

Κι υπήρχα
μέσα από σένα,
υπήρχα για εσένα

Κάθε σου ανάσα
εξάγνιζε την ύπαρξή μου
και μετρούσε το βάθος της ψυχής

Κάθε σου λέξη
αφάνιζε τους λιποτάκτες λογισμούς
κι άλλαζε το χρώμα της κάθε μας στιγμής

Κι υπήρχα
μέσα από σένα,
υπήρχα για σένα

Μια θάλασσα κι ένας ουρανός
που ονειρεύονταν κάποτε να γίνουν ένα,
μα η επίγεια ζωή τους ματαίωσε, για πάντα, τα σχέδια

«Για τον Γιάννη Ρίτσο», Σειρά ανθολογία νέων ΣΠΕΚ, Αρ. 3, σ. 94-95.

Έντονη,
σαν εμμονή,
σαν ανεκπλήρωτο πόθο
η βροχή πλημμύριζε με νοσταλγία το βράδυ.
Ίδια τα μάτια σου, καθάρια, ασύγκριτα,
που γρήγορα λησμονούν.
Κάθε μου σκέψη
ναυαγός στη φυγή σου
Τα λόγια σου
μικρά, απατηλά θροϊσματα
μιας χαμένης ευτυχίας
κι η φωνή σου
χαμένη πια
μες στην πυκνή ομίχλη της ζωής μου.

Παύση.

Αφουγκράζομαι για λίγο
τον ήχο των ματιών σου
καθώς βαδίζω με γυμνά πόδια
στα σπασμένα κομμάτια
της ύπαρξής μου
κι η θύμησή σου
γκρεμίζεται
στο χάος
της μοναξιάς μου.

Κυπριακή Εστία, τεύχος 7, Ιαν.-Ιουν. 2022, σ. 17

Βράδυ
Παγωνιά
Πλημμυρισμένοι δρόμοι
Τα φύλλα στάζουν λησμονιά
Κι εγώ υφαίνω με τον ήχο της βροχής
το πρόσωπό σου.

(αδημοσίευτο)

Ένιωθα τη θαλασσινή αύρα να χαϊδεύει το πρόσωπο μου
και τη μυρωδιά αυτής της πόλης
να αναδύεται μέσα από τη μαγεία των αστεριών.
Κι έτσι που φύσαγε ο αγέρας κι έσερνε μαζί του τα κύματα
μια σκιά χανόταν πίσω απ’ τα βράχια, φοβισμένη που δεν μπορούσε να νιώσει πια,
ήταν νεκρός,
ο αλλοτινός μου εαυτός.

Ολκή, τεύχ. 1, Όμιλος Λογοτεχνίας και Κριτικής, Λευκωσία: 2021, σ. 37.

Στην αγνή παρουσία σου καθρέφτισα τη χαμένη ψυχή μου

           Μ. Αναγνωστάκης

Μέσα από ένα χαμένο όνειρο

φτιάξαμε ένα δρόμο για να συναντηθούμε

άβατο

μυστικό 

Μέσα στο ημίφως,

ο ήχος της ανάσας σου

πρόδιδε την αγάπη

Δε μ’ άγγιζες

μα τα μάτια σου είχαν ρημάξει

καθετί μέσα μου,

δε μιλούσες

μα λύγιζα σε κάθε σου αντίο.

Πόθος φθαρμένος, αδυσώπητος

που αιωρείται στο κενό

και σκίζει σα λεπίδα την πέτρινη ψυχή μου

χαμένη σαν εσένα,

τρικυμισμένη θάλασσα

δίχως σωτηρία.

Στη ρωγμή της ζωής μου

ήσουν εσύ

το φως μου

που έσβηνε

όλο έσβηνε…

«Για τον Μανόλη Αναγνωστάκη», Σειρά ανθολογία νέων ΣΠΕΚ, Αρ. 4, σ. 88-89.

Δεν κοιτάζω πια τ’ αστέρια

αφού δεν είσαι εδώ.

Κάθε μου σκέψη

προσμονή

κάθε σου λέξη

μια καινούρια σιωπή.

Σπασμένα δάκρυα

που τα μαζεύω ένα ένα

μην ξεφύγουν και τα δεις

Σπασμένη ψυχή

που δεν υπακούει

στη δική σου φυγή.

Δεν είσαι εδώ,

μα εγώ σε συναντώ

στις λέξεις

που ποτέ δεν είπες,

στις αναμνήσεις

που ανασαίνουν υπόκωφα,

 στα φώτα της πόλης

που ανάβουνε κάθε βράδυ

γιατί μου λείπουνε τα μάτια σου.

Κι ο ουρανός

πεδίο απαγορεύσεων

αφού δεν είσαι

εδώ.

ΟΛΚή, Ετήσιο δελτίο του Ομίλου Λογοτεχνίας και Κριτικής, τεύχ. 2, 2022, σ. 39.

Μεσάνυχτα

στον έρημο σταθμό

ώρα που τα τρένα σωπαίνουν

κι οι θύρες αλυσοδένονται

-απαγορεύεται η έξοδος-

Οι σκιές γεννιούνται

απ’ το λιγοστό φως που απέμεινε στις πυρωμένες ράγες

Αγκαλιασμένες με το φόβο

στριφογυρίζουν ανάμεσα στα βαγόνια

σ’ αυτά τα μεγάλα, άδεια βαγόνια.

Ερημιά.

Μονάχα ένας λύχνος έχει ξεχαστεί αναμμένος

στο βάθος του σιδηροδρόμου

ο θάνατος

δεν έχει κοιμηθεί ακόμα

μαινόμενος

σχεδιάζει την επόμενη διαδρομή του

ασύνορη

ατέρμονη

σαν ένα χρέος παλιό, καλά φυλαγμένο.

Η φλόγα τρεμοπαίζει επίμονα

Φοβάμαι

• Μη μιλάς

Θα ξημερώσει.

Δύο αιώνες Επώνυμης Κυπριακής Λογοτεχνίας (1837-2021), Ανθολογία, Όμιλος Λογοτεχνίας και Κριτικής, Λευκωσία 2021, σ. 411 και εφημερίδα Χαραυγή, 21 Μαρτίου 2021.

Σαν φλόγα από ένα παλιό καντήλι

αναβλύζουν τα όνειρα

καθώς κείτεται.

Οι λέξεις αιωρούνται

στην αιώνια σιωπή του ουρανού.

Τώρα

κείτεται.

Κάτω απ’ τα κίτρινα παράθυρα

κοιμάται η καλοσύνη,

βαθιά θαμμένη,

κοιτάζει εκστατικά το λιόγερμα

της Αθηναϊκής συνοικίας.

τ ώ ρ α  κ ε ί τ ε τ α ι

Μέσα στο μουντό ήχο του φθινοπώρου

το τραγούδι ενός Αρχαγγέλου

ψιθυρίζει την ανάμνηση εκείνης

κι έτσι ξεχνάει για λίγο τη μοναξιά του.

Εκεί,

Κάτω απ’ τα κίτρινα παράθυρα

γράφτηκε ο πρόλογος της αιώνιάς σου επανάστασης

κι η ταπεινή ψυχή σου

υψώθηκε στο φως.

30.10.2021

Κυπριακή Εστία , τεύχ. 8, εκδ. Επιφανίου, Λευκωσία, Ιούλ.-Δεκ. 2022, σ. 14.

Αργά, πικρά και ανελέητα

κάρφωνε η ζωή τον πόνο στην καρδιά μου

Τότε που βάδιζα σε δρόμους αλλοτινούς

Πιο ξένος κι από τους ξένους

Πιο ξένος κι από τον ίδιο μου τον εαυτό.

Η μνήμη αναλλοίωτη επιστρέφει πάντα σ’ εκείνη τη μέρα

που η θάλασσα, ταραγμένη,

απλώθηκε σα σανίδα σωτηρίας

στο φλεγόμενο, μαρτυρικό τοπίο που αντίκρισα,

τη μέρα που ο αποχαιρετισμός μας ήταν οριστικός,

αφού οι βάρκες βούλιαξαν στο φθάσιμό τους.

Και τούτοι ‘δώ σώπαιναν

Τ’ αδέρφια μου μ’ αρνήθηκαν

Ήμουνα ο ορφανός – ο άφραγκος – το προσφυγάκι

Μονάχος

με παράσημο τη στραγγισμένη μου ζωή

και μια ελπίδα μισεμένη

βάδιζα

Κι έφτιαξα με τα συντρίμμια ενός κόσμου που χάθηκε,

με την πίκρα και το αίμα που γεύτηκα

ένα μονοπάτι επιβίωσης.

Μα κάθε χαραυγή,

την ώρα που ο χρόνος, επιμένοντας,

θα καίει τις ρίζες μου

το άρωμα της Ανατολής

θα αναβλύζει απ’ την ψυχή μου.

«Η καταστροφή της Σμύρνης», Η’ (8^ος) Πανελλήνιος ποιητικός διαγωνισμός για το 2022, Εταιρία Γραμμάτων και Τεχνών Πειραιά, σ. 108.