Κατηγορία: πεζογραφία, ποίηση
Έτος γέννησης: 1975
Τόπος γέννησης: Λευκωσία
Βιογραφικό:
Η Μαρία Παΐση είναι παιδί προσφύγων, από το χωριό Δίκωμο Κερύνειας. Γεννήθηκε στη Λευκωσία και μεγάλωσε στην επαρχία. Είναι παντρεμένη και μητέρα τριών παιδιών.
Σπούδασε κομμωτική και κατέχει Κυπριακό δίπλωμα με γενικό βαθμό 97% και τα αγγλικά διπλώματα NVQ και Assessor (επιθεωρήτρια – εξετάστρια διδασκαλίας). Παρακολούθησε δεκάδες διαλέξεις, σεμινάρια και show για την κομμωτική τέχνη στην Κύπρο και στο εξωτερικό. Κατέχει πιστοποιητικό από την ΑνΑΔ ως εκπαιδεύτρια ενηλίκων και πιστοποιητικό Εκπαιδευτή τηλεμάθησης επίσης από την ΑνΑΔ. Για είκοσι χρόνια είχε το δικό της κομμωτήριο, ενώ παράλληλα συνέχισε να εξελίσσεται στον τομέα της κομμωτικής τέχνης.
Το 2017 κυκλοφόρησε το βιβλίο της Τα μυστικά της κομμωτικής τέχνης το οποίο είναι εγκεκριμένο από το Yπουργείο Παιδείας για τις βιβλιοθήκες των τεχνικών σχολών. Επίσης, χρησιμοποιείται από κολέγια, ακαδημίες, σχολές, σπουδαστές και καθηγητές σε όλο το νησί. Από το 2017 εργάζεται ως εκπαιδευτικός σε κολέγιο διδάσκοντας στο Ανώτερο Δίπλωμα της Κομμωτικής.
Συγγραφική πορεία:
Άρχισε να ασχολείται με τη συγγραφή από πολύ μικρή ηλικία. Γράφει ποίηση, στίχους, κείμενα, άρθρα, θεατρικά, βιβλία κ.ά. Η συγγραφή είναι μεγάλο πάθος, τρόπος δημιουργίας, έκφρασης και επικοινωνίας. Το μόνο που χρειάζεται είναι χρόνος, ένα κομπιούτερ και καλή διάθεση. Η έμπνευση είναι πάντα εκεί, έτοιμη να χυθεί στο χαρτί σαν ορμητικός χείμαρρος. Έχει στο ενεργητικό της τρία βιβλία και δεκάδες ποιήματα.
Σπουδές σε εξέλιξη: Δημιουργική Γραφή
(Παραμύθι, Σενάριο, Θεατρικό, Μονόλογος, Διάλογος, Διασκευή έργου, Ποίηση, Δοκίμια, Νουβέλα, Μυθιστόρημα, κ.ά.), Εκπαιδευτικός όμιλος ΕΥΔΟΚΙΜΟΣ, Αθήνα.
ΕΡΓΟΓΡΑΦΙΑ [ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ]
ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ (ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ)
2021: Επιχείρηση ΛΑΖΑΡΟΣ, ISBN: 978-9925-7811-1-9
2019: Κραδασμοί στον χρόνο, ISBN: 978-9963-725-52-6
ΠΟΙΗΣΗ – ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΕ ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ:
2021: Δύο ποιήματά της συμπεριλήφθηκαν στο Ανθολόγιο Της Ειρήνης
βλέμμα. Ένα στη νεοελληνική κοινή και ένα στην κυπριακή διάλεκτο.
Δείγματα Γραφής
Ο Αλέξανδρος άκουσε τους τροχούς που τριβόντουσαν και γύριζαν με μανία πάνω στον ασφαλτωμένο δρόμο. Ένα αμάξι κοντοζύγωσε και ένα όπλο φάνηκε από το κατεβασμένο τζάμι. Ακούστηκε ένας πυροβολισμός και ο ηλικιωμένος άντρας σωριάστηκε στο έδαφος. Τον πυροβόλησαν στην πλάτη, άνανδρα, ύπουλα και μοχθηρά. Το άγνωστο αμάξι, απομακρύνθηκε με την ίδια ιλιγγιώδη ταχύτητα. Οι δυο μπράβοι έβγαλαν τα όπλα τους και το κυνήγησαν, χωρίς κανένα αποτέλεσμα.
Τα λάστιχα που σφύρισαν στο οδόστρωμα και ο κρότος που έκανε ο πυροβολισμός, του πάγωσαν το αίμα. Ένιωσε ένα αιφνίδιο σφίξιμο στο στήθος και η ανάσα του χάθηκε. Δεν είχε δύναμη ούτε να ουρλιάξει. Έπεσε στα γόνατα, δίπλα στον άγνωστο άντρα και προσπάθησε να βοηθήσει. Του χαλάρωσε τη γραβάτα για να αναπνεύσει καλύτερα και του ανασήκωσε ελαφρώς το κεφάλι. Οι δυο μπράβοι επέστρεψαν, έσκυψαν και τον κράτησαν έντρομοι στην αγκαλιά τους. Ο ηλικιωμένος άνοιξε τα μάτια του για λίγο και κατάφερε να του πει μερικές λέξεις, προτού κοιμηθεί στον αιώνιο ύπνο.
Τον έπιασε από το μπλουζάκι και τον τράβηξε προς το μέρος του. Αυτό που θα του έλεγε, δεν ήθελε να το ακούσει άλλος. Ο Αλέξανδρος, έβαλε το αυτί του κοντά στα χείλη του ηλικιωμένου.
«Πήγαινε στο νησί, στην έπαυλη και μπες στο δωμάτιο της Αθηνάς. Πίσω από τη βιβλιοθήκη, υπάρχει κρυμμένο ένα χρηματοκιβώτιο… Άνοιξέ το και πάρε αυτό που είναι μέσα. Είναι δικό σου!», είπε και άφησε την τελευταία του πνοή στο πεζοδρόμιο.
«Αν είναι δυνατόν!», αναφώνησε και πριν καλά-καλά το καταλάβει, ένα αντικείμενο της πίεζε την πλάτη και μια θυμωμένη αντρική φωνή τής φώναζε κάτι στα αραβικά. Γύρισε το κεφάλι της αργά και τότε αντιλήφθηκε ότι ένας στρατιώτης την σημάδευε με ένα μεγάλο όπλο και της έκανε νόημα να βγει έξω. Άρχισε να την σπρώχνει, αλλά ευτυχώς δεν είδε την πολύτιμη πέτρα στο χέρι της. Πού να το φανταστεί άλλωστε; Τόσοι και τόσοι πέρασαν από εκεί μέσα. Τουρίστες, ερευνητές, αρχαιολόγοι, ιστορικοί και άλλοι. Κανένας δεν βρήκε και κανείς δεν αναζήτησε ποτέ κάποιο κρυμμένο θησαυρό. Δεν είχε λογική η ύπαρξη του λίθου εκεί μέσα άλλωστε. Τί γύρευε μια πολύτιμη κόκκινη πέτρα εκεί; Ποιος την τοποθέτησε και πώς; Αλήθεια πώς; Ούτε για την Άννα υπήρχαν απαντήσεις.
Όταν βγήκαν έξω από την πυραμίδα ο ήλιος την τύφλωσε. Πέρασαν λίγα δευτερόλεπτα να συνηθίσουν τα μάτια της στην αλλαγή. Καθώς το όπλο την σημάδευε, έσκυψε να δέσει τα κορδόνια του παπουτσιού της. Έβαλε την πολύτιμη πέτρα προσεχτικά μέσα στο παπούτσι της και χωρίς να το καλοσκεφτεί, άρπαξε μια φούχτα άμμο και την έριξε στο πρόσωπο του στρατιώτη.
