Βιογραφικό
Ο Κώστας Νικολαΐδης γεννήθηκε στον Στρόβολο της Κύπρου το 1946. Σπούδασε ελληνική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και δίδαξε στη Μέση Εκπαίδευση και στην Παιδαγωγική Ακαδημία Κύπρου. Υπήρξε συνεκδότης και μέλος της εκδοτικής ομάδας του ετήσιου περιοδικού κριτικής και λογοτεχνίας Σημείο (1992-1998). Διετέλεσε Γ. Γραμματέας της ΟΕΛΜΕΚ (1980-1983).
Με δική του επιμέλεια εκδόθηκαν τα πιο κάτω βιβλία: Δώρου Λοΐζου, Ψωμί και ελευθερία, Αθήνα, Κέδρος, 1974 (επιμέλεια με Ά. Γεωργίου και εισαγωγή)· Ανθολογία κυπριακής λογοτεχνίας για το Λύκειο. Βιβλίο για τον καθηγητή. Πεζογραφία, Λευκωσία, Υπηρεσία Ανάπτυξης Προγραμμάτων Υπουργείου Παιδείας, 1990· Νίκος Νικολαΐδης ο Κύπριος, Λευκωσία, Εν Τύποις, 1998· Nikos Nikolaides, Nicosia, Cyprus Pen, 1999· Τεύκρος Ανθίας. Μια παρουσίαση από τον Κώστα Νικολαΐδη, Αθήνα, Γαβριηλίδης, 2001· Glafkos Alithersis, Nicosia, Cyprus Pen, 2003· Κώστας Μόντης (1914-2004). Ο περιπατητής του ουρανού (Ανακοινώσεις συμποσίου 17-19 Ιουνίου 2005), Λευκωσία, Πολιτιστικές Υπηρεσίες Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού, 2008· Ανθολογία ποίησης Θοδόση Πιερίδη, Αθήνα, Τόπος, 2010· Βασίλης Μιχαηλίδης. Πρακτικά Ημερίδας 1.12.2007, Λευκωσία Πολιτιστικές Υπηρεσίες Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού, 2011· Δημήτρης Λιπέρτης. Πρακτικά Ημερίδας 30.11.2007, Λευκωσία, Πολιτιστικές Υπηρεσίες Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού, 2011· Lefkios Zafiriou, Nicosia, Cyprus Pen, 2013· Δημήτρης Λιπέρτης, Τζυπριώτικα τραούδκια, Λευκωσία, Αιγαίον, 2015 (Κρατικό Βραβείο Δοκιμίου). Το 2018 εκδόθηκε το βιβλίο του Έρως πατρίδος. Ο αλυτρωτικός, ο εθνικός, ο αντιστασιακός Βασίλης Μιχαηλίδης, Λευκωσία, Αιγαίον.
Δείγμα γραφής
Όλη αυτή η γενική κατάπτωση, που συνεπάγεται και πτώση του εθνικού φρονήματος, δεν ευνόησε βέβαια και την ουσιαστική πρόσληψη της εθνικής ποίησης του Β. Μιχαηλίδη (όπως συνέβηκε π.χ. στη δεκαετία του 1950). Η ποίηση αυτή βρέθηκε εκτός κλίματος. Και ούτε η κλιμακούμενη τις τελευταίες δεκαετίες άνοδος της πρόσληψής της από τη λογιοσύνη, τόσο στην Κύπρο όσο, εν μέρει, και στη μητροπολιτική Ελλάδα, μπορεί να μας αφήνει ιδιαίτερα ικανοποιημένους. Γιατί ο καλός ποιητής αξίζει να προσλαμβάνεται και να διαλέγεται πρώτιστα με τον λαό (τους «λας»). Σ’ αυτόν, άλλωστε, απευθύνεται. Η ποίηση λοιπόν του μεγάλου παππού μας θα πρέπει να διαποτίσει και πάλι τις καρδιές και τις ψυχές συνολικά του κυπριακού ελληνισμού και, υπό κάποιες προϋποθέσεις, απομακρυσμένες προς το παρόν, και του πανελλήνιου. Μαζί και δίπλα στην εθνική ποίηση του Σολωμού και του Κάλβου, του Παλαμά και του Σικελιανού, του Καβάφη και του Σεφέρη, του Ελύτη, του Ρίτσου, του Εγγονόπουλου, καθώς και άλλων που ένιωσαν «απού καρκιάς» τον «ψηφιδωτό καημό της Ρωμιοσύνης» και γνοιάστηκαν για την τύχη της. Να κάνουμε λοιπόν τόπο στους ποιητές μας. «Ομπρός οι δημιουργοί!…» θα σαλπίσει ο Σικελιανός στο «Πνευματικό εμβατήριό» του στα κρίσιμα χρόνια του εθνοαυτοκτονικού εμφυλίου (1946-1949).
Βέβαια δεν θα μας σώσουν οι ποιητές μας. Μόνο όλοι μαζί μπορούμε να σώσουμε την πατρίδα, ομονοοούντες και ομοψυχούντες και συνδιαμορφώνοντες όραμα, στόχους και πορεία, επιστρατεύοντες όση τυχόν συλλογική σοφία μπορούμε να διαθέσουμε (μια σοφία που ώς τώρα αποδείχθηκε τραγικά λειψή), χωρίς «ιερούς» φανατισμούς, διάτρητες ιδεολογικές «βεβαιότητες» και εθνικισμούς (άνευ εισαγωγικών), χωρίς επιπολαιότητες και προχειρότητες, μικροφιλοτιμίες και μωροφιλοδοξίες, χωρίς την επίκληση του Αγαθάγγελου και τις μάταιες προσδοκίες ξένου Μεσσία.
…Καλύτερα, καλύτερα διασκορπισμένοι οι Έλληνες
να τρέχωσι τον κόσμον
ψωμοζητούντες
παρά προστάτας νάχωμεν…
θα μας προειδοποιήσει πολύ έγκαιρα ο Α. Κάλβος.
(Από τον επίλογο του βιβλίου του Κ. Νικολαΐδη: Έρως πατρίδος. Ο αλυτρωτικός, ο εθνικός, ο αντιστασιακός Βασίλης Μιχαηλίδης, 2018 ).
