Η Στέλλα Μιλτιάδου (Λεμεσός, 1987) είναι υποψήφια διδάκτορας «Νεοελληνικής Φιλολογίας» (Πανεπιστήμιο Κύπρου, Σεπτέμβριος 2020-). Κατέχει Μεταπτυχιακό Δίπλωμα «Ελληνικής Φιλοσοφίας και Φιλοσοφίας των Επιστημών» (Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, 2015). Ο τίτλος της Μεταπτυχιακής Διπλωματικής Εργασίας της είναι «Η φιλοσοφία του Κώστα Π. Μιχαηλίδη ως Ερμηνευτική Ανθρωπολογία» (Ιωάννινα, 2015). Παράλληλα, δημιούργησε «το Αρχείο του Κώστα Π. Μιχαηλίδη», που περιλαμβάνει πάνω από εξακόσια τεκμήρια για τη ζωή και το έργο του Κυπρίου φιλοσόφου και ποιητή. Έλαβε Πτυχίο «Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής και Ψυχολογίας» με κατεύθυνση στη «Φιλοσοφία» (Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, 2011). Παρακολούθησε μαθήματα κλασικής φιλολογίας (Ανοικτό Πανεπιστήμιο Κύπρου, 2017-2018). Εργάζεται ως Φιλόλογος στην ιδιωτική εκπαίδευση και σε προγράμματα του Υπουργείου Παιδείας, Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας με αγορά υπηρεσιών.
Της απονεμήθηκε το 1ο βραβείο του 1ου Διαγωνισμού Νέου Λογοτέχνη «Ναδίνας Δημητρίου» για το ποίημα Ροπή (2018).
Ως Μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Πολιτιστικού Συλλόγου και Συλλόγου Αποδήμων Χούλου, συμμετέχει ενεργά στην οργάνωση πολιτιστικών και καλλιτεχνικών εκδηλώσεων και στην προσπάθεια διαφύλαξης και ανάδειξης της πολιτιστικής κληρονομιάς του χωριού.
Εξέδωσε το βιβλίο Η Ερμηνευτική Ανθρωπολογία του Κώστα Π. Μιχαηλίδη. Παράρτημα: Η εργογραφία του Κώστα Π. Μιαηλίδη, Αθήνα, Κοράλλι, 2020. (biblionet.gr/titleinfo/?titleid=252749).
Δημοσίευσε άρθρα όπως: «Ο απελευθερωτικός αγώνας 1955-1959 στην ποίηση του Κώστα Π. Μιχαηλίδη», ΛογωΤέχνης 2 (2020) [υπό δημοσίευση]. / «Η Αροδαφνούσα ταυτίζεται με τα πάθη της Κύπρου», Ο Φιλελεύθερος, 17.8.2018.
Ποιήματά της περιλαμβάνονται στην ανθολογία «οι νεότεροι κύπριοι ποιητές και ποιήτριες 1981-2001» ανθολ.-επιμ. Αλεξάνδρα Ζαμπά, Λευκωσία, Αρμίδα, 2020, σσ. 135-139.
stellamiltiadou@gmail.com
linkedin.com/in/stella-militiadou-932b85103
independent.academia.edu/ΣτέλλαΜιλτιάδου
researchgate.net/profile/Stella-Miltiadou-2
facebook.com/Miltiadou.Stella
Δείγματα Γραφής
Καταπνίγεις τα λόγια σου.
Και μέσα σε αυτό το ατελείωτο ανείπωτο
σπαρταράει το νόημα.
Παλεύει να ειπωθεί.
Χώνεις το νόημα όσο πιο βαθιά.
Σβήνεις κάθε υποψία
βίαια ποδοπατώντας τα ίχνη της υπόνοιας.
Το νόημα αναβλύζει καυτό απ’ το βλέμμα σου.
Μα η φωνή που ξεστομίζεται
– σα μόνη της,
χωρίς να την ορίζεις –
ρέπει αλλού
και μπλέκεται μεσ’ την οχλοβοή
…γιατί το απέναντι δεν το αντέχεις.
θάλασσες φουρτουνιασμένες
αποδιωγμένες από ερήμους
διαποτίζουν οργή
μπουμπουνητά μέσ’ το σκοτάδι
χωρίς αστραπές
βροχές αστράφτουν
διαβρώνουν ό,τι κι αν αγγίξουν
και στη γωνιά…
κάτι συντροβολημένα παιχνίδια
νεκατεμένα με κάτι συντροβολημένα όνειρα
και στην άλλη γωνιά…
κάτι πελώρια αθώα ματάκια
που διερωτιούνται
κάτι ποτάμια
που κρατούν την αναπνοή τους
και λιμνάζουν
κάτι καράβια
που τραβιούνται στην άβυσσο
και πνίγονται από άγκυρες που εξωφρένησαν
[…] Και κάπως έτσι, βρισκόμαστε ανάμεσα σε δύο μούσες, την Καλλιόπη και την Κλειώ. Η ιστορία μπλέκεται με το μύθο, και δε είναι εύκολο να ξεχωρίσει κανείς το πραγματικό από το φανταστικό που έπλασαν με το μυαλό τους οι άνθρωποι σμίγοντάς το με το αληθινό. Οι πρόγονοι γίνονται μυθικές ηρωικές μορφές, καθώς ενσωματώνουν στο βίο τους θρύλους και κατορθώματα. Η ιστορία φορώντας το προσωπείο του μύθου ορθώνεται μπροστά σε κάθε ανθρώπινη συνείδηση, για να φανερώσει με τον πιο ανώδυνο τρόπο την πιο επώδυνη πραγματικότητα.
Όμως, είναι κι ο μύθος, από μόνος του, μία ιστορία! Ο μύθος είναι η ιστορία της σκέψης των ανθρώπων που θέλησαν να ταυτιστούν με τις μυθικές μορφές αντιδρώντας στη στέρηση της ελεύθερης έκφρασης του εαυτού τους και στη θέληση τους να ξεπεράσουν τη μοίρα του φθαρτού που παραμονεύει σε κάθε φυσική παρουσία.
Ο μύθος είναι, επομένως, η έκφραση της τραγικότητας που ενέχει η ίδια η ανθρώπινη ύπαρξη. Μια τραγικότητα, που ξορκίζει το πραγματικό καθώς γίνεται μύθος αλλά συγχρόνως ταυτίζεται με αυτό, αφού δεν είναι εφικτό το ξεπέρασμα της ανθρώπινης μοίρας.
Ο Φιλελεύθερος, 17.8.2018.
[…] Η ανασυγκρότηση της Ερμηνευτικής Ανθρωπολογίας του Κώστα Π. Μιχαηλίδη, γίνεται με γνώμονα το κύριο ερώτημα που ξεπροβάλλει από το έργο του, δηλαδή το ερώτημα για τον άνθρωπο ως πρόσωπο που ζει και πράττει μέσα στον κόσμο. Δύο είναι οι βασικοί άξονες της Ερμηνευτικής Ανθρωπολογίας του: ο ένας είναι η Φιλοσοφική Ερμηνευτική, και ο άλλος η Φιλοσοφική Ανθρωπολογία. Οι δύο αυτές θεωρίες ζητούν απαντήσεις στα ερωτήματα για τον άνθρωπο· η πρώτη μέσα από τη γλώσσα ενώ η δεύτερη μέσα από το μεταξύ των προσώπων και πάντοτε σε συνυφή με τον κόσμο. Στο έργο του Κώστα Π. Μιχαηλίδη οι δύο θεωρίες -η Φιλοσοφική Ερμηνευτική και η Φιλοσοφική Ανθρωπολογία- συγκλίνουν και εξελίσσονται σε Φιλοσοφική Ερμηνευτική Ανθρωπολογία. Βέβαια, είναι σημαντικό να διευκρινιστεί ότι στο έργο του δεν υπάρχει η έκφραση «Ερμηνευτική Ανθρωπολογία» ως ένδειξη ειδικού φιλοσοφικού όρου. Ωστόσο, η φιλοσοφική θεώρηση για την Ερμηνευτική Ανθρωπολογία απαντά στη φιλοσοφία του Κώστα Π. Μιχαηλίδη, με τρόπο που να μπορεί να αποτελέσει θεμέλιο για τη συστηματική ανασυγκρότηση και την ανάδειξη της φιλοσοφικής σκέψης του ως μίας ενιαίας φιλοσοφικής θεωρίας. […]
