ΜΑΚΡΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ

Ο Κωνσταντίνος Μακρής γεννήθηκε στη Λεμεσό στις 27 του Οκτώβρη του 1982. Μεγάλωσε κι ανδρώθηκε στην ίδια πόλη. Με τη συγγραφή ήρθε πρώτη φορά σ’ επαφή στα 14 του, μέσω της ποίησης. Πρώτα του ερεθίσματα τα ποιήματα της Λένας Παππά, κι αργότερα του Ανδρέα Εμπειρίκου, όπως αυτά του δόθηκαν απ’ τις υπέροχες μελοποιήσεις των Αδερφών Κατσιμίχα, κι έπειτα μέσα από την ανάγνωση των ίδιων των ποιητικών τους συλλογών.

Στα 18, εξέδωσε την πρώτη του συλλογή με τίτλο Εφηβικοί προσανατολισμοί και στα 23, τον Κήπο με τα ματωμένα άνθη, όντας φοιτητής στη Θεσσαλονίκη. Η τελευταία του ποιητική συλλογή, To στέαρ των Βερμούδων, εκδόθηκε το 2014, κι αποτελεί απάνθισμα ποιημάτων μιας δεκαετίας.  Πρώτη του κατάθεση, στον χώρο της πεζογραφίας, η νουβέλα Εκχυλίσματα πάθους, 2012. Η δεύτερη ήρθε τον Μάρτιο του 2020, με το αφήγημα Δικτύων δυνάστευση το οποίο κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Αφή. 

Το 2017  βραβεύτηκε με το Πρώτο Βραβείο Ποίησης, στον Διεθνή Διαγωνισμό της Unesco, Τεχνών Λόγου και Επιστημών Ελλάδος και το 2018 με το βραβείο διηγηματογράφου της Ε.Λ.Κ. Ποιήματα και διηγήματά  του έχουν δημοσιευτεί κατά καιρούς σε διάφορα ηλεκτρονικά και έντυπα περιοδικά λογοτεχνίας.

Σπούδασε Ψυχολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και μετεκπαιδεύτηκε στην συνθετική ψυχοθεραπεία στο Κυπριακό Ινστιτούτο Ψυχοθεραπείας. Είναι ενεργός ψυχοθεραπευτής.

Τα τελευταία χρόνια, ζει στην επαρχία Λεμεσού, στους πρόποδες του Τροόδους. Στον ελεύθερό του χρόνο, εκτός από το διάβασμα και τη μελέτη της Ιστορίας,  ασχολείται με την καλλιέργεια βοτάνων, οπωροκηπευτικών και ανθέων. Αρέσκεται στην εξερεύνηση της φύσης και στη βίωση της ορεσίβιας ζωής, μακριά απ’ του κάμπου τη χλαλοή. Οι μακρινοί περίπατοι τον βοηθούν να ανασυνταχθεί. 

 

Δείγματα Γραφής

                            20/07/2020

Το πέτρινο βυζί των μαστόρων
Της οικοδέσποινας θρεφτάρι, φυλακτό.
Να γίνει η πέτρα σύμβολο κι αγκωνάρι
Να δίνει γάλα αείποτε ο μαστός.
Παιδιά να τρέξουνε περγελαχτά στο δάσο,
Γυμνά να πλένονται στον ποταμό.
Άσπιλη νιότη που μεστώνεις
Στου Βάκχου τους καρπούς∙
Δέξου ανάμεσα στα σκέλη σου τη φλόγα,
Στην άμπελο κυλίσου με τους γλουτούς.
Φύτεψε στα έγκατα το σπόρο,
Να γίνει η πλάση πράσινο βαθύ,
Μια Νηρηίδα δειλά να προβάλει,
Μέσα στον λόγγο να λουστεί…

 

                        08/08/2020

Αγαπάμε τους νεκρούς ποιητές—
Είναι ακίνδυνοι.
Αγαπάμε τα λόγια στο χαρτί—
Σπάνια τα κάνουμε σάρκα.

Αγαπάμε τις ιδέες—
Δεν πεθαίνουμε πια γι’ αυτές.

Ανέραστοι του πνεύματος χαρτοπόντικες,
Σ’ ανήλιαγα υπόγεια διαβιούμε.

Απόλλωνα, κάψε τη ψευτιά
Γέμισε μ’ ήλιο τα κορμιά
Κι άσε το Βάκχο να μπει στα πνεύματα.

Αγαπάμε τους νεκρούς ποιητές—
Δεν έχουν πια στύση.
Είναι ακίνδυνοι.