Ονοματεπώνυμο: Καραφωτιάς Ευάγγελος
Κατηγορία: Ποίηση, Πεζογραφία
Έτος γέννησης: 1952
Τόπος γέννησης: Λεμεσός
Βιογραφικό:
Ο Ευάγγελος Καραφωτιάς γεννήθηκε το 1952 στη συνοικία της Αγ. Ζώνης Λεμεσού σε φτωχή εντεκαμελή οικογένεια. Έμαθε τα πρώτα του γράμματα στην Β’ Αστική σχολή της πόλης και μετά φοίτησε στην εξατάξια Τεχνική σχολή της, με πλήρη υποτροφία από ιδιωτικό οργανισμό και το βραβείο ήθους.
Υπηρέτησε στη συνέχεια ολόκληρη τη στρατιωτική του θητεία (1970-72) σε δυσμενή μετάθεση στον Πύργο Τηλλυρίας, ένεκα των αριστερών πολιτικών φρονημάτων και δράσης του.
Παρακολούθησε, αμέσως μετά την αποστράτευσή του, μαθήματα γαλλικής γλώσσας και πολιτισμού στην πόλη Λυών της Γαλλίας, κάνοντας ταυτόχρονα κάθε είδους δουλειά, πότε νόμιμα και πότε παράνομα για την αυτοσυντήρησή του, αφού δεν είχε καμιά οικονομική στήριξη από οπουδήποτε.
Παρακολουθησε, επίσης, μαθήματα διεύθυνσης ξενοδοχείου στην Κύπρο και Αμερική.
Εργάστηκε κατόπι σε επιβατικό πλοίο και σε διάφορες τουριστικές επιχειρήσεις στη Γαλλία, Ελλάδα, Σαουδική Αραβία, Αίγυπτο και Κύπρο, μέχρι την αφυπηρέτησή του το 2017, ως γενικός διευθυντής ξενοδοχείων. Απασχολήθηκε, επίσης, για ενάμιση περίπου χρόνο στην Κύπρο ως έμμισθο στέλεχος πολιτικού κόμματος του σοσιαλιστικού χώρου, β.γ.γ της νέας συνδικαλιστικής του οργάνωσης και για κάποιο μικρό διάστημα ως ανταποκριτής της εφημερίδας του στη Λεμεσό.
Από μαθητής έγραφε σποραδικά ποίηση, κυρίως όμως, σατιρικά κείμενα, μια κυπριακή επιθεώρηση που ανεβάσαμε σε σχολική γιορτή, και μια πολυσέλιδη μελέτη για τον ”Αλέξη Ζορπά” του Ν. Καζανζάκη. Συστηματικά κι αφοσιωμένα ασχολείται με την λογοτεχνία από το 2000, εκδίδοντας μέχρι σήμερα, 9 ποιητικές συλλογές, μία συλλογή διηγημάτων και 2 μυθιστορήματα.
Εργογραφία:
Ποίηση
- Οι κυπριακές μου ρίζες
- Η Μεγάλη νύκτα
- Γήινη δουλεία
- Ποιητικές απο-κρίσεις
- Διπλή όψη
- Άνω θρώσκω
- Ταξίδι ζωής
- Σοφά κυπριακά δίστιχα
- Ανθολογημένα ποιητικά άπαντα
Διήγημα
- Προσωπογραφίες – σκίτσα ζωής
Μυθιστόρημα
- Διμοιρία 4+2
- Στο Φάσμα του μηδενός
Δείγμα Γραφής:
Ο ίδιος, καταστενοχωρημένος κι αφάνταστα θλιμμένος που αναγκαζόταν να εγκαταλείψει μια υπέροχη χώρα, με την οποία συνδέθηκε τόσο πολύ. Μέσα στο τραίνο ο Γιώργος δάκρυσε, αφήνοντας πίσω του τη Γαλλία, πατρίδα μιας ευρύτερης δημοκρατίας, ανοχής κι ελευθερίας, σύγχρονη κοιτίδα των τεχνών, των γραμμάτων και του πολιτισμού, που διεύρυνε τους πνευματικούς του ορίζοντες και την ένιωθε πλέον σαν δεύτερη του πατρίδα.
Συλλογίστηκε τέλος, τι του άφησε όλη αυτή η πικρή εμπειρία της έσχατης στέρησης κι ανέχειας. Κατά πρώτο λόγο, ένα προφανές αίσθημα απέχθειας, ακόμα πιο ισχυρό, προς καθετί το εγωϊστικό και ιδιοτελές. Και κατά δεύτερο, μια βαθύτερη πνευματικότητα και την γνήσια κι αβίαστη πρακτική των χριστιανικών αρετών της ταπείνωσης και της υπομονής, τις οποίες άσκησε στη μεγαλύτερη δυνατή έκταση σ’ όλη την υπόλοιπη ζωή του. Σε βαθμό, που αρκετοί και για μεγάλο διάστημα, τον θεωρούσαν ”καλοκάγαθο” και ”αφελή”, ιδιαίτερα στον επαγγελματικό τομέα.
[Απόσπασμα από το μυθιστόρημα Στο Φάσμα του μηδενός]
