ΚΑΙΜΑΚΛΙΩΤΗ ΑΓΓΕΛΑ

Η δόνηση του κινητού ήταν η αιτία για να ξεκολλήσει τα μάτια του από τη μελαχρινή καλλονή που περπατούσε με χάρη και λικνιζόταν στην άκρη του δρόμου. Του φάνηκε πως ήθελε να περάσει απέναντι κι αυτός ως τζέντλεμαν σταμάτησε και την άφησε να περάσει. Την παρακολουθούσε λοιπόν να περνά αργά μπροστά από το αυτοκίνητό του, κάνοντας τάχα πως βιάζεται και χαρίζοντάς του την ίδια στιγμή ένα τσαχπίνικο χαμόγελο. Το κινητό του συνέχισε να δονείται εκνευριστικά κι αυτός ήταν ο μόνος λόγος που η τρελή σκέψη που τόλμησε να περάσει ταχύτατα από τον κουρασμένο του εγκέφαλο, με πρωταγωνιστές αυτόν και τη μελαχρινή, έσβησε άδοξα. «Παρακαλώ;» «Αγαπημένε μου;» Δεν ήταν δυνατόν! Η φωνή στην άλλη άκρη της σύνδεσης ήταν η Αγαπημένη;

Η Αγαπημένη! Έδειξε με το δείκτη του αυτοκινήτου αριστερά και πάρκαρε στην άκρη. Η φωνή της, του προκαλούσε μεγάλη σύγχυση, φαινόμενο που σπανίως του συνέβαινε όταν οδηγούσε και μιλούσε στο κινητό και σπανιότερα όταν μιλούσε με γυναίκα. Αυτή όμως ήταν διαφορετική! Το «Αγαπημένε» ήταν η προσφιλής της προσφώνηση όταν του απηύθυνε το λόγο. Δεν είχε καταλάβει ποτέ αν αυτό το «Αγαπημένε» ήταν ειρωνεία, έρωτας, φιλία, τσαχπινιά ή ένα κράμα, ένα λικέρ συναισθημάτων που αυτός ευχαρίστως έπινε με κίνδυνο τη δηλητηρίαση. Γιατί αυτή τη γυναίκα ήταν μυστήριο. Γλυκιά, παράξενη, μοιραία. Γυναίκα.

Είχε να τη δει και να ακούσει νέα της, δέκα χρόνια. Νόμιζε ότι τον ξέχασε. Ότι δε θυμόταν καν την ύπαρξή του! Όμως να, που αυτή όχι μόνο τον θυμόταν αλλά είχε φυλαγμένο και τον αριθμό του τηλεφώνου του. Το ραντεβού κανονίστηκε στα γρήγορα. Η Αγαπημένη πρότεινε το χώρο, τη μέρα, την ώρα. Αυτός δέχτηκε. Μετά χαράς δέχτηκε. Αισθανόταν ότι είχε φτάσει η ώρα να εκφράσει όλους εκείνους τους μονολόγους, που είχε φυλαγμένους και κλειδωμένους, δέκα χρόνια, στο χρονοντούλαπο. Θα της έλεγε λοιπόν τα πάντα! Ότι πάντα τη σκεφτόταν, ότι έμαθε για το διαζύγιό της, ότι ήταν λάθος του που την άφησε να φύγει από τη ζωή του, ότι χαιρόταν που έκανε τελικά αυτή το πρώτο βήμα, ότι την αγαπούσε! Αυτό το τελευταίο ίσως να ήταν λίγο παρατραβηγμένο. Δε θα το τολμούσε από το πρώτο ραντεβού, ίσως να την τρόμαζε! Γέλασε με κέφι, γιατί σκέφτηκε ότι ένα από τα αγαπημένα της τραγούδια ήταν ένα του Σινάτρα, ντουέτο με την Γκρέυς Κέλλυ, something stupid ήταν ο τίτλος και σίγουρα αυτός δεν θα έκανε τίποτα stupid αυτή τη φορά!

Οι μέρες πέρασαν πολύ γρήγορα, τα βράδια ήταν βασανιστικά, οι φανταστικοί μονόλογοι απελπιστικά κουραστικοί αλλά τα όνειρά του ήταν χρωματιστά! Αγόρασε καινούρια ρούχα. Έφτιαξε το μαλλί, έβαλε την καλύτερη κολόνια και έστησε καρτέρι έξω από το καφέ που όρισε η Αγαπημένη τη συνάντησή τους. Αισθανόταν ως δεκαεξάχρονος στο πρώτο ραντεβού, ένιωθε ηλίθιος αλλά ευτυχισμένος. Η Αγαπημένη αργούσε. Κατέβηκε από το αυτοκίνητο και μπήκε μόνος στο καφέ. Έκανε ένα γύρο να δει αν ήταν εκεί. Αν καθόταν κάπου μόνη και τον περίμενε. Δεν ήταν εκεί. Μια καστανή ύπαρξη τον πλησίασε και του είπε ότι η Αγαπημένη θα ήταν εκεί σε λίγο και πως θα μπορούσε να κάτσει λίγο να την περιμένει. Το καφέ ήταν άδειο εκτός από την παρέα με την καστανή ύπαρξη και τις φίλες της που τον κοιτούσαν γλυκά. Σκέφτηκε ότι η Αγαπημένη ήρθε πρώτη στο ραντεβού, ίσως και μισή ώρα προηγουμένως, ότι πήγε κάπου και θα επέστρεφε, ότι δεν ήθελε να τον ανησυχήσει και ότι είπε στις κοπέλες αν τον δουν να τον καθησυχάσουν. Αναρωτήθηκε ποια θα ήταν η περιγραφή που έδωσε γι’ αυτόν η Αγαπημένη. Πρέπει να τον περίγραψε τέλεια γιατί η καστανούλα πέτυχε με την πρώτη την αναγνώριση.

Η Αγαπημένη μπήκε με θόρυβο, χαριτωμενιές και καμώματα στο καφέ. Τον αγκάλιασε, παρήγγειλε αμέσως φραπέ και τοστ και για τους δυο. « Θέλω να μάθω τα νέα σου Αγαπημένε!» «Είμαι καλά! Άλλαξα! Είμαι διαφορετικός! Έχω τόσα πολλά να σου πω!» Η Αγαπημένη άκουγε ή δεν άκουγε, γι’ αυτό δεν ήταν σίγουρος, δε φαινόταν από τις αντιδράσεις της, πάντως έπινε με βιασύνη το φραπέ της. Ήταν κάτι που δεν του άρεσε, έκανε πως δεν το πρόσεξε. Γύρισε προς το μέρος της γυναικείας παρέας στο διπλανό τραπέζι. Ο κόσμος πολλαπλασιάστηκε, το καφέ γέμισε, η φασαρία δεν του επέτρεπε να μιλήσει έτσι όπως αυτός ήθελε, η Αγαπημένη έφαγε με όρεξη το τοστ της και του χαμογελούσε. Όλα κυλούσαν γρήγορα κι εξελίσσονταν περίεργα όταν η καστανή ύπαρξη σηκώθηκε από τη θέση της, στάθηκε στο κέντρο της αίθουσας, πήρε ένα τηλεκοντρόλ κι ενεργοποίησε τη μεγάλη οθόνη που βρισκόταν ακριβώς πίσω της. «Αγαπημένοι μας! Θέλω την προσοχή σας! Είστε σήμερα μαζί μας, γιατί κάποιος αγαπημένος σας φίλος, σας έχει καλέσει εδώ μαζί μας! Σήμερα εδώ, αλλάζει η ζωή σας κι αυτό οφείλεται αποκλειστικά στον αγαπημένο ή την αγαπημένη σας φίλη που σας έφερε εδώ! Γυρίστε παρακαλώ στο φίλο σας ή στη φίλη σας και δώστε του ένα φιλί, λέγοντάς του ευχαριστώ!» Γύρισε στην Αγαπημένη, «Ευχαριστώ…αλλά δεν καταλαβαίνω!» «Σσσσς…Θα καταλάβεις μόνο αν ακούσεις προσεκτικά!» Του έσκασε ένα φιλί στο μάγουλο κι ένα χαμόγελο τεράστιο. Η καστανή ύπαρξη συνέχιζε. «Η συνάντηση μας αυτή είναι συμπαντική. Από σήμερα θ’ αλλάξει η ζωή σας! »

Το καφέ ήταν ασφυκτικά γεμάτο. Δεν είχε προσέξει προηγουμένως πόσος κόσμος μπήκε και στριμώχτηκε στα στρογγυλά τραπεζάκια. Ήταν πρόσωπα άγνωστα για εκείνον, διαφορετικών ηλικιών, άντρες και γυναίκες. Του φάνηκε πως αρκετοί χαμογελούσαν αμερικάνικα, όπως στις ταινίες, με λευκά δόντια και πλατύ χαμόγελο, στημένα! Η καστανή ύπαρξη μιλούσε ακατάπαυστα κι έδειχνε με το φωτεινό δείχτη, το ονειρεμένο μέλλον που περίμενε όλους τους θαμώνες, κινηματογραφικά γυρισμένο να προβάλλεται στη μεγάλη οθόνη του καφέ, καλλονές και μορφονιούς απλωμένους σε ατέλειωτες παραλίες, με γιωτ, σαμπάνιες, κήπους, πισίνες και ακριβά αυτοκίνητα και αριθμούς γραμμένους σε όλα τα μήκη και πλάτη της οθόνης. Δολλάρια, ευρώ, εκατομμύρια!

Ένιωσε μια αδιαθεσία και πήρε το κινητό του. «Άσε το κινητό! Θα χάσεις το καλύτερο!» Η Αγαπημένη, του έκανε παρατήρηση με το δάκτυλο τεντωμένο σαν αυστηρή δασκάλα. Ώστε γι’ αυτό βρίσκονταν εδώ; Ήταν όλα ένα σενάριο, μια καλοστημένη κομπίνα, μια επιχείρηση αμερικάνικου τύπου που ζητά ανυποψίαστα μέλη, μια επιχείρηση κι αυτός ένας πελάτης. Η γνωστή πυραμίδα. Ο καθένας φέρνει καινούρια ανυποψίαστα μέλη και η επιχείρηση μεγαλώνει. Η καστανή ύπαρξη εκείνη ακριβώς τη στιγμή έκανε παύση γιατί θα ανάγγελλε κάτι σημαντικό. «Τα λεφτά είναι πολλά αγαπημένοι. Και τα λεφτά είναι ήδη εδώ. Ο αγαπημένος σας φίλος ή η αγαπημένη σας φίλη πήρε ήδη είκοσι ευρώ, απλώς και μόνο επειδή σας έφερε εδώ!» Το χειροκρότημα στην αίθουσα του θύμισε τσίρκο με σαλτιμπάγκους και γελωτοποιούς. Θυμήθηκε μια αρκούδα που είχε δει κάποτε να χορεύει θλιβερά, το πλήθος να χειροκροτεί το χορό της, το αφεντικό της να γυρίζει μ’ ένα καπέλο και κάποιους να ρίχνουν μέσα κέρματα. Θυμήθηκε τα μάτια του ζώου, θα τολμούσε να πει ότι ήταν θλιμμένα, ένιωσε αρκούδα.

Αυτό το «είκοσι ευρώ» ήταν το τελικό χτύπημα. Τον κάρφωσε κατευθείαν στην καρδιά. Η Αγαπημένη από δίπλα χειροκροτούσε. Για κείνην λοιπόν ήταν ένα Τίποτα, ένας πελάτης, ένα μέλος κι εκείνος νόμιζε… Κάποιοι θαμώνες πείσθηκαν, νέα μέλη άρχισαν να εγγράφονται στην αλυσίδα. «Είναι πολλά τα λεφτά!» Εκείνος, σηκώθηκε, είπε κάτι, πλησίασε την πόρτα και βγήκε. Μαζί του ένιωθε ότι έβγαινε από κει μέσα και η αρκούδα με κατεβασμένο το κεφάλι, νόμισε ότι ένιωσε κέρματα να χτυπούν στο δικό του κεφάλι, ίσως ένιωσε κάποιον που τον τραβούσε από το χέρι, ίσως άκουσε φωνές που τον ρωτούσαν πού πήγαινε, ίσως και να είπε καληνύχτα και μπορεί και να σκάρωσε και κάποια δικαιολογία. Ο κρύος αέρας τον χτύπησε κατάμουτρα και του φάνηκε ότι κάποια μικρά που έπαιζαν στο καρουζέλ απέναντι, του φώναξαν «κορόιδο!». Μπήκε στο αυτοκίνητο, πήγε σπίτι του κι έπεσε αμέσως στο κρεβάτι. Ο ύπνος του εκείνη τη νύκτα ήταν λίγος και με ένα μόνο μαυρόασπρο όνειρο.