ΓΚΙΚΑ ΓΛΥΚΕΡΙΑ

Στα βλέμματα σφηνώθηκε η απόγνωση

Όταν το κτήνος άρχισε πάλι να βρυχάται.

Χωρίς σημάδια γήρανσης

Παρεισέφρησε στους αιώνες

Τρώγοντας όνειρα, με τα ψέματα μεθώντας.

Ρακένδυτες ιδέες με κουκούλες

Στους δρόμους περιπλανώνται

Και με σφαίρες στους τοίχους

Οι στόχοι φαντάσματα καρφώνονται.

Κάποιες ζητιάνες φωνές

Τις συνθλίβουν τα βαρειά του πόδια.

Παιγνίδι η ισχνή βούληση

Στα δυνατά του χέρια, αφήνεται

Στην έκλειψη κι ο ήλιος

Όλο και σκοτεινιάζει.

Απ΄τα ρουθούνια του ξερνάει φωτιά,

Παγωνιά απ’το στόμα

Κι η ακινησία μας, μας πετρώνει

Για να’χουν νταμάρι τα παιδιά

Πέτρες για να κόβουν.

Πώς αλλιώς θα μας λιθοβολήσουν;

Το κτήνος βρυχάται με αυτοπεποίθηση,

Σείεται ο πλανήτης.

Και μεις στο μισοσκόταδο

(καθαρής επιλογής ο φωτισμός)

Κοιτάζουμε με δέος ό,τι αναθρέψαμε

Κι ακόμα προσκυνούμε, ψιθυρίζοντας:

Εξουσία! Πλεονεξία! Αλαζονεία! Αναλγησία!

Πεπρωμένο;

Ατσάλινες σιωπές, σφιχτοδεμένες πέτρες

Άκαμπτες παραμένετε

Στις παρακλήσεις των λέξεων ,

Των ήχων φοβούμενες το ευμετάβλητον.

Αθρόα συσσώρευση συμπαγών αισθημάτων,

Φυγάδων φθαρτών σωμάτων.

Κι η απουσία λεηλατεί τα προσδοκώμενα

Για ανάσταση νεκρών.

Η βάρκα γονάτισε στον Αχέροντα απ΄το πήγαινε-έλα.

Λύγισε κι ο βαρκάρης απ’τις υπερωρίες.

Πείτε κάτι . Κι οι απουσίες μιλούν.

Πετάξτε κάτι. Θα το πιάσουμε.

Ένα νεύμα, μια λέξη που να μην αρχίζει από άλφα.

Η στέρηση είναι κακό σημάδι, σε σπρώχνει κατευθείαν

Στην αοριστία του οριστικού, στην αβεβαιότητα του βέβαιου.

Πείτε «Δρόμος» που ανοίγει ορίζοντες, μαζεύει υποσχέσεις.

Μην πείτε τη λέξη «Αλήθεια», είναι διπρόσωπη.

Προτιμότερο το «Γυμνό», δεν καμουφλάρεται.

Αποφύγετε το «Στόχο», πάντα υπάρχει κυνηγός.

Μόνο βιαστείτε, ο χρόνος κονταίνει κι η ακαμψία ψηλώνει.

Πείτε «Εδώ», θ’ανάψει φως.

Δηλώστε «Παρουσία» και θ’ακούσουμε την απουσία σας.

Μια λέξη μόνο, για να μη λησμονηθείτε.

Σταυροπόδι καθισμένοι εκεί

Που κόβεται η ανάσα της θάλασσας,

Αντίκρυ στην πορφύρα του ήλιου,

Μετράγαμε τη σιωπή μας.

Όταν οι λυγμοί της θάλασσας σταματούσαν,

Ελευθερώναμε τις ματιές μας

Και Σε αναζητούσαμε.

Το σούρουπο σκοντάψαμε

Πάνω στη βροχή που περπατούσε αθόρυβα

Και λασπωμένοι φορεθήκαμε

Πυκνό σύννεφο προσδοκιών.

Κρατώντας δισκοπότηρο στο μέρος της καρδιάς,

Συλλέγαμε το αίμα που έρρεε απ’τις πληγές της.

Δε μιλούσαμε για να μη βεβηλώσουμε τη σύλληψη.

Δεν κοιταχτήκαμε να μη δεσμευτούν οι παρουσίες.

Δε θέλαμε να διαψεύσουμε τον Προφήτη.

Κι ακόμα αναρωτιόμαστε:

-Τι είναι η Αγάπη;

Ξημέρωσα νωρίς, για να’χει χρόνο

Η ενοχή μου ν’ασβεστώσει τη γκρίζα

Τούτη μέρα, μήπως μπερδευτεί

Και ξεστρατίσει η Απώλεια, καθ’όλα κυρία,

Επιμελώς ενδεδυμένη επιστολή

Με χαραγμένο τ’ όνομα μικρό

Σκοπίμως βαφτισμένο,

Για να μην έχει η σμίκρυνση

Αυταπάτες για κάτι πιο μεγάλο.

Ταχυδρομείται πάντα συστημένη

Με σφραγίδα, ευανάγνωστη διεύθυνση

Κι άγνωστος ο αποστολέας.

Κρυφτό που παίζουν τα παιδιά αθώο, σαν παιγνίδι.

Γιατί αν ήξερε η ενοχή μου

Ότι αποπροσανατολίζει ό,τι  κυοφορείται μέσα

Σ’ένα κρυφτούλι αιχμάλωτο του χρόνου,

Τότε δε θ’άφηνα τον ύπνο

Να γείρει, ούτε τα παράθυρα ορθάνοιχτα τη νύχτα.

Την πόρτα μόνο μαντάλωσα.

Κι αυτή ανέλπιστα η «καθωσπρέπει» Απώλεια

Σαν κλέφτρα μπήκε απ’το παραθύρι.