Βιογραφικό
Η κ. Γλύκα Γκίκα γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Ευηνοχώριον Μεσολογγίου.
Το πρώτο της βιβλίο μυθιστόρημα, κυκλοφόρησε από τον εκδοτικό οίκο Μπαρμπουνάκης το 1999 με τίτλο «ΤΟ ΑΝΤΙΤΙΜΟ» και ακολούθησαν οι ποιητικές συλλογές «ΗΧΟΙ ΚΑΙ ΧΡΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΟΥ» το 2002, «ΑΓΟΥΡΑ ΒΑΤΟΜΟΥΡΑ» το 2003, «ΑΚΑΙΡΕΣ ΑΠΟΥΣΙΕΣ» το 2004, «ΠΕΡΙΠΛΟΥΣ ΣΤΟ ΕΛΑΧΙΣΤΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ» το 2005, «ΜΙΣΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ» το 2008.
Είναι μέλος της Πανελληνίου Εταιρίας Πολιτισμού Γραμμάτων και Τεχνών, του συλλόγου Αιτωλοακαρνάνων λογοτεχνών και της Φιλοπροόδου Ενώσεως Μοσχάτου.
Το 2000 ο Σύλλογος Ελλήνων Λογοτεχνών της απένειμε αναμνηστικό δίπλωμα για να τιμήσει την ουσιαστικήν συμβολήν της εις τον χώρο των γραμμάτων.
Το 2001 η Πανελλήνιος Εταιρεία Πολιτισμού γραμμάτων και Τεχνών απένειμε στη λογοτέχνιδα δίπλωμα τιμής ένεκεν καθώς και μετάλλιο για τη θετική και ουσιαστικήν συμβολήν της στα Ελληνικά Γράμματα.
Το 2002 ο Σωματειακός Οργανισμός της «ΦΙΛΟΠΡΟΟΔΟΥ ΕΝΩΣΕΩΣ ΜΟΣΧΑΤΟΥ» σε δεξίωση που έγινε προς τιμήν της στο Πολιτιστικό Κέντρο της Ενώσεως της απένειμε τιμητικόν δίπλωμα και την ανακήρυξε ισόβιο επίτιμο μέλος του Συλλόγου.
Το 2003 η Πανελλήνια Ένωση λογοτεχνών στους ποιητικούς αγώνες των Δελφών, της απένειμε το Γ΄Βραβείο για το ποίημά της «ΣΕ ΜΙΑ ΚΑΜΑΡΗ» από την ποιητική συλλογή «ΑΓΟΥΡΑ ΒΑΤΟΜΟΥΡΑ».
Το 2004 για δεύτερη συνεχή χρονιά της απένειμαν δίπλωμα-τιμητική διάκριση για το ποίημά της « ΣΠΟΥΔΑΙΟΙ ΚΑΙ ΑΣΗΜΑΝΤΟΙ» από την ποιητική συλλογή «ΑΚΑΙΡΕΣ ΑΠΟΥΣΙΕΣ».
Την ίδια χρονιά η JOYRNALISTS UNION OF THE EUROPEAN PRESS της επέδωσε δίπλωμα τιμής για τη θετικότατη συμβολή της, με τη συνδρομή της προσωπικότητάς της στην προαγωγή της Ευρωπαϊκής ιδέας και του πολιτισμού.
Το 2005 το Ευρωπαϊκό Κέντρο Παραγωγικότητας της απένειμε την Ευρωπαϊκή διάκριση, για τη συγγραφική πνευματική παραγωγή της και για τις προσφερθείσες υπηρεσίες της, στον πολιτισμό και κοινωνικό τομέα του Ευρωπαϊκού Γεωγραφικού Χώρου.
Το Νοέμβριο του 2007 η ποίησή της μελοποιήθηκε από το γνωστό Μουσουργό κ. Μπενάκη Ιωσήφ.
Έργα της ποιήτριας και ομιλίεςτηςδημοσιεύτηκαν σε εφημερίδες και περιοδικά στην Ελλάδα και το Εξωτερικό καθώς σχόλια και κριτικές.
Η Γλύκα Γκίκα για αρκετό χρονικό διάστημα αρθρογραφούσε σε τοπική εφημερίδα.
Στις 24 Μαϊου 2017 με ομόφωνη απόφαση της επιτροπής κρίσης εξέλεξαν μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών την ποιήτρια Γλύκα Γκίκα.
Το 2019 απέσπασε το 1ο βραβείο στον 5ο Παγκόσμιο Διαγωνισμο Ποίησης “Κ. Π. Καβάφης” 2019 καθώς και το βραβείο “Ηράκλειτος” για το έργο “Ματωμένο Φεγγάρι”.
Εργογραφία
- Το Κτήνος
- Ματωμένο Φεγγάρι
- Άγουρα Βατόμουρα
- Το Αντίτιμο
- Άκαιρες Απουσίες
- Μισό Κομμάτι Φεγγαριού
- Ήχοι Και Χρώματα Της Ψυχής Μου
- Περίπλους Στο Ελάχιστο Του Κόσμου
Δείγματα Γραφής
Στα βλέμματα σφηνώθηκε η απόγνωση
Όταν το κτήνος άρχισε πάλι να βρυχάται.
Χωρίς σημάδια γήρανσης
Παρεισέφρησε στους αιώνες
Τρώγοντας όνειρα, με τα ψέματα μεθώντας.
Ρακένδυτες ιδέες με κουκούλες
Στους δρόμους περιπλανώνται
Και με σφαίρες στους τοίχους
Οι στόχοι φαντάσματα καρφώνονται.
Κάποιες ζητιάνες φωνές
Τις συνθλίβουν τα βαρειά του πόδια.
Παιγνίδι η ισχνή βούληση
Στα δυνατά του χέρια, αφήνεται
Στην έκλειψη κι ο ήλιος
Όλο και σκοτεινιάζει.
Απ΄τα ρουθούνια του ξερνάει φωτιά,
Παγωνιά απ’το στόμα
Κι η ακινησία μας, μας πετρώνει
Για να’χουν νταμάρι τα παιδιά
Πέτρες για να κόβουν.
Πώς αλλιώς θα μας λιθοβολήσουν;
Το κτήνος βρυχάται με αυτοπεποίθηση,
Σείεται ο πλανήτης.
Και μεις στο μισοσκόταδο
(καθαρής επιλογής ο φωτισμός)
Κοιτάζουμε με δέος ό,τι αναθρέψαμε
Κι ακόμα προσκυνούμε, ψιθυρίζοντας:
Εξουσία! Πλεονεξία! Αλαζονεία! Αναλγησία!
Πεπρωμένο;
Ατσάλινες σιωπές, σφιχτοδεμένες πέτρες
Άκαμπτες παραμένετε
Στις παρακλήσεις των λέξεων ,
Των ήχων φοβούμενες το ευμετάβλητον.
Αθρόα συσσώρευση συμπαγών αισθημάτων,
Φυγάδων φθαρτών σωμάτων.
Κι η απουσία λεηλατεί τα προσδοκώμενα
Για ανάσταση νεκρών.
Η βάρκα γονάτισε στον Αχέροντα απ΄το πήγαινε-έλα.
Λύγισε κι ο βαρκάρης απ’τις υπερωρίες.
Πείτε κάτι . Κι οι απουσίες μιλούν.
Πετάξτε κάτι. Θα το πιάσουμε.
Ένα νεύμα, μια λέξη που να μην αρχίζει από άλφα.
Η στέρηση είναι κακό σημάδι, σε σπρώχνει κατευθείαν
Στην αοριστία του οριστικού, στην αβεβαιότητα του βέβαιου.
Πείτε «Δρόμος» που ανοίγει ορίζοντες, μαζεύει υποσχέσεις.
Μην πείτε τη λέξη «Αλήθεια», είναι διπρόσωπη.
Προτιμότερο το «Γυμνό», δεν καμουφλάρεται.
Αποφύγετε το «Στόχο», πάντα υπάρχει κυνηγός.
Μόνο βιαστείτε, ο χρόνος κονταίνει κι η ακαμψία ψηλώνει.
Πείτε «Εδώ», θ’ανάψει φως.
Δηλώστε «Παρουσία» και θ’ακούσουμε την απουσία σας.
Μια λέξη μόνο, για να μη λησμονηθείτε.
Σταυροπόδι καθισμένοι εκεί
Που κόβεται η ανάσα της θάλασσας,
Αντίκρυ στην πορφύρα του ήλιου,
Μετράγαμε τη σιωπή μας.
Όταν οι λυγμοί της θάλασσας σταματούσαν,
Ελευθερώναμε τις ματιές μας
Και Σε αναζητούσαμε.
Το σούρουπο σκοντάψαμε
Πάνω στη βροχή που περπατούσε αθόρυβα
Και λασπωμένοι φορεθήκαμε
Πυκνό σύννεφο προσδοκιών.
Κρατώντας δισκοπότηρο στο μέρος της καρδιάς,
Συλλέγαμε το αίμα που έρρεε απ’τις πληγές της.
Δε μιλούσαμε για να μη βεβηλώσουμε τη σύλληψη.
Δεν κοιταχτήκαμε να μη δεσμευτούν οι παρουσίες.
Δε θέλαμε να διαψεύσουμε τον Προφήτη.
Κι ακόμα αναρωτιόμαστε:
-Τι είναι η Αγάπη;
Ξημέρωσα νωρίς, για να’χει χρόνο
Η ενοχή μου ν’ασβεστώσει τη γκρίζα
Τούτη μέρα, μήπως μπερδευτεί
Και ξεστρατίσει η Απώλεια, καθ’όλα κυρία,
Επιμελώς ενδεδυμένη επιστολή
Με χαραγμένο τ’ όνομα μικρό
Σκοπίμως βαφτισμένο,
Για να μην έχει η σμίκρυνση
Αυταπάτες για κάτι πιο μεγάλο.
Ταχυδρομείται πάντα συστημένη
Με σφραγίδα, ευανάγνωστη διεύθυνση
Κι άγνωστος ο αποστολέας.
Κρυφτό που παίζουν τα παιδιά αθώο, σαν παιγνίδι.
Γιατί αν ήξερε η ενοχή μου
Ότι αποπροσανατολίζει ό,τι κυοφορείται μέσα
Σ’ένα κρυφτούλι αιχμάλωτο του χρόνου,
Τότε δε θ’άφηνα τον ύπνο
Να γείρει, ούτε τα παράθυρα ορθάνοιχτα τη νύχτα.
Την πόρτα μόνο μαντάλωσα.
Κι αυτή ανέλπιστα η «καθωσπρέπει» Απώλεια
Σαν κλέφτρα μπήκε απ’το παραθύρι.
