O Χρίστος Γενακρίτης γεννήθηκε το 1987 στη Λάρνακα. Σπούδασε αρχιτεκτονική στο Πανεπιστήμιο Frederick Λευκωσίας (2008-2013) και, ως υπότροφος από τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, μετακόμισε και συνέχισε τις αρχιτεκτονικές σπουδές του στο πανεπιστήμιο Huazhong University of Science and Technology (2014-2016) στην πόλη Wuhan της Κίνας.
Εργάζεται ως αρχιτέκτονας.
Ως ερευνητής, ασχολήθηκε με την εξελικτική πορεία του θεατρικού χώρου και τόπου στον χρόνο (επίπεδο πτυχιακού), όπως επίσης και με τη σχέση μεταξύ κτηρίων διαφορετικής χρονικής περιόδου τα οποία συνυπάρχουν στον τόπο (επίπεδο μεταπτυχιακού).
Ποιήματά του έχουν περιληφθεί στην έκδοση Ζωή, φωτοποιήματα (2018), μαζί με φωτογραφίες της Παυλίνας Πλάτωνος, όπως και στις Ανθολογίες Νέων Κυπρίων ποιητών (επιμ. Λευτέρης Παπαλεοντίου, 2018) και Οι νεότεροι (επιμ. Αλεξάνδρα Ζαμπά, 2020). Έχει εκδώσει μια συλλεκτική ποιητική συλλογή με τίτλο Θέσεις σύγχυσης, ο ρυθμός της σιωπής (2020).
Αγαπά την τέχνη και ό,τι αναπτύσσεται εντός των ορίων αυτής.
Δείγματα Γραφής
με μνήμη απ’ το μέλλον
και παρελθόν αβέβαιο
σαν άστρο ανατέλλον
στον χρόνο ξαγρυπνάς
με σθένος μουδιασμένο
και τολμηρές ασθένειες
σαν πάθος πληγωμένο
στο χάος ξεψυχάς
χρονάνθρωπε του ωκεανού απέραντη σταγόνα
του χώρου και του πνεύματος, του σύμπαντος τροφέ
συγκάτοικε του άχρονου κι ακόπιαστου αιώνα
στα πέρατα ξεβράστηκες στεγνός από το χθες
με βλέμμα ειπωμένο
και πράξεις ανείπωτες
μέσ’ στην ψυχή θαμμένο
το όνειρο ξυπνάς
(Ανθολογία Οι νεότεροι, επιμ. Αλεξάνδρα Ζαμπά, 2020)
δανείστηκα δυο μάτια κάποιου γέρου ναυαγού
και κοίταξα τη θάλασσα μια νύχτα στο λιμάνι
έμοιαζε αγκαλιά κάτω απ’ το φως του φεγγαριού
αγάπησα για λίγο και είπα: μόνο αυτό μου φτάνει.
ζωγράφισα μια πόλη με σπιτάκια χαμηλά
και κάθισα να βλέπω μες στον πίνακα το χιόνι
μια ψεύτικη αλήθεια σαν σταγόνα να κυλά
και μια φωνή σαν όνειρο είπε: δεν είστε μόνοι.
(Ζωή Φωτοποιήματα, 2018 – Ανθολογία Νέων Κυπρίων Ποιητών, επιμ. Λευτέρης Παπαλεοντίου, 2018)
πέρα από θάλασσες απέραντες μητέρες
και πατεράδες ουρανούς συννεφιασμένους
πέρα από κόσμους με ανθρώπους μαγεμένους
και ομορφιές εξωτικές κι ονειρεμένες
υπάρχουν κίτρινα ποδήλατα που τρέχουν
και μηχανές που αθόρυβα κυλάνε
κάτι κυρίες σαν κυρίες να μιλάνε
και κάτι δέντρα που πυκνά τα φύλλα έχουν
πέρα απ’ τα πέρατα της νύχτας και της μέρας
πέρα απ’ τον χρόνο που αντίστροφα κυλάει
πέρα απ’ την πόλη που κανένας δεν γελάει
πέρα απ’ τα σύνορα κι ακόμα πάρα πέρα
σε έναν τόπο που απέμεινε κομμάτια
υπάρχουν άνθρωποι που με ανθρώπους μοιάζουν
δεν ξέρουν τίποτα μα ξέρουν να κοιτάζουν
το φως του ήλιου δίχως να κλείνουν τα μάτια
πέρα από χώρους κι από χώρες χωρισμένες
κάτι μικρά χωριά κι ασήμαντα προβάλλουν
τόσο ασήμαντα που σημασίας βάλλουν
εκεί ηχούν σιωπές παράξενες και ξένες,
εκεί σωπαίνουν νότες ονειροπλασμένες,
εκεί αγάπες ξαγρυπνούν λησμονημένες
(Ζωή Φωτοποιήματα, 2018 και Ανθολογία Οι νεότεροι, επιμ. Αλεξάνδρα Ζαμπά, 2020)
με μόχθο κι άθελα ανάβλυσα σε έλος,
μάταια στέκομαι ανήμπορος να δώσω,
πρόωρα βρέθηκε στη στράτα μου το τέλος
κι αν η ζωή είναι μικρή, γιατί να μεγαλώσω;
το παρελθόν μου μες στο μέλλον ξεψυχάει
και του παρόντος η φωτιά αργοπεθαίνει
τώρα μια ψύχρα το κορμί μου διαπερνάει
και μια σκιά το γκρίζο φως μου αρρωσταίνει
λένε πως χάρη είν’ τα τέρατα κι οι δράκοι,
δεν είν’ τo φως, μα ο πηγαιμός μ’ ένα σανίδι
κι αφού γεννήθηκα ο δόλιος στην Ιθάκη
πώς θε να μάθω τι εστί ταξίδι;
Ιθακήσιος
(Θέσεις σύγχυσης, 2020)
