ΧΡΙΣΤΟΦΙΔΟΥ-ΑΝΤΩΝΙΑΔΟΥ ΑΝΔΡΗ

Ο ΑΡΩΜΑΤΟΠΟΙΟΣ (ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ) 

Ο ήλιος έπαιζε παιχνιδάκια μέσα από τις μικρές χαραμάδες των ξύλινων παραθυρόφυλλων του δωματίου, όπου ο Κώστας είχε κοιμηθεί εκείνη την πρώτη του νύχτα στην Γκρας. Κάποια στιγμή, μια ηλιαχτίδα χτύπησε πάνω στα βλέφαρά του και τα άνοιξε. Αυτό του θύμισε την Αλεξάνδρεια. Και εκεί, ο ήλιος εισέβαλλε στο δωμάτιο του με τον ίδιο τρόπο.
– Αυτό είναι καλό σημάδι, σκέφτηκε, μισοκοιμισμένος. Είμαι σε γνώριμο περιβάλλον.
Κοίταξε το ρολόι που υπήρχε στον τοίχο.
– Οκτώ η ώρα και ακόμα κοιμάμαι! είπε και πετάχτηκε από το κρεβάτι του.

Πλησίασε το παράθυρο και το άνοιξε για να επιτρέψει στον ήλιο, που προσπαθούσε επίμονα να χωρέσει μέσα από τις χαραμάδες, να μπει και να απλωθεί πάνω στα αντικείμενα του δωματίου. Μα έτσι αναπάντεχα, ένα έντονο λουλακί χρώμα εισχώρησε μέσα στο βλέμμα του και τον υποχρέωσε να κλείσει τα μάτια του από τη διάχυση της πυκνότητάς του. Ένα χωράφι γεμάτο από λεβάντα απλώθηκε μπροστά του όταν άνοιξε τα βλέφαρά του. Ολόκληροι διάδρομοι από λεβάντες έδεναν με το γαλάζιο του ουρανού και το κίτρινο του ήλιου και δημιουργούσαν ένα φυσικό πίνακα του Μονέ χωρίς όμως πινέλα και μπογιές. (Κεφάλαιο 14, σ. 187). 

Για τον Καμύ το παράλογο είναι μια σχέση ασυμβίβαστη μεταξύ του ατόμου και του κόσμου. Στη φιλοσοφική πραγματεία Ο μύθος του Σίσυφου, που άπτεται του αισθήματος και της έννοιας του παραλόγου, ο Καμύ παρουσιάζει το παράλογο μερικώς σαν ένα διαχωρισμό μεταξύ σκέψης και εμπειρίας ή μεταξύ αυτού που απαιτούν τα συναισθήματα και αυτού που το μυαλό μπορεί να κατορθώσει. Ένας τρόπος συνειδητοποίησης του παραλόγου είναι να νιώθει κάποιος ότι δεν είναι μέρος της κοινωνίας στην οποία ζει, ότι είναι δηλαδή ξένος.  Αυτή η συνειδητοποίηση του παραλόγου οδηγεί σ’ ένα αίσθημα αποξένωσης και σε μια αίσθηση έλλειψης νοήματος στη ζωή που ο Καμύ ονομάζει «παράλογη ευαισθησία». ( Εισαγωγή, σσ. 21-22).

Ο Φρανσουά την οδήγησε μέσα στο εργαστήριο όπου με έκπληξη διαπίστωσε ότι το γνωστό κρασί Σιατώ ντε Φροντενάκ, μαύρο και λευκό, ήταν προϊόν της οικογένειας του Φρανσουά. Αν και της είχε αναφέρει το όνομα αυτό λίγο πριν, δεν το είχε συνειδητοποιήσει καθόλου μέσα σε όλα όσα θα έπρεπε να ακούσει και να κατανοήσει. Η Λώρα στεκόταν αμήχανη ανάμεσα σε βαρέλια και σε μπουκάλες σε πλήρη σύγχυση, προσπαθώντας να χωνέψει όλα τα συμβάντα της μέρας. Τόσο περίεργα Χριστούγεννα δεν τα περίμενε. Ο Φρανσουά τής έδειξε πώς κατασκευάζεται και πώς συσκευάζεται το δημοφιλές αυτό κρασί. Της εξήγησε ότι το δικό τους κρασί έμενε στα βαρέλια γύρω στους έξι μήνες για να γίνει μια ελαφριά ζύμωση με το ξύλο. Μετά προστίθενταν η μαγιά και η ζάχαρη που θα γίνονταν ένα κατακάθι. Αυτό αργότερα θα κολλούσε στο πώμα το οποίο έφερε και την ημερομηνία παραγωγής. Το συχνό ανακάτεμα του κρασιού με το ξύλο καθώς το κρασί ωρίμαζε ήταν ιδιαίτερα σημαντικό.

(Κεφάλαιο 12, σσ.140-141).

Σ’ αυτό το νησί λοιπόν, που η ανάπτυξή του αναχαιτίστηκε από τους πολλούς αιώνες δουλείας, είχε μείνει η σπορά του αρχαίου ελληνικού πνεύματος που σταδιακά αναζωπυρώθηκε και από σπίθα έγινε φωτιά που έχει παραμείνει ευτυχώς άσβεστη. Οι επιδράσεις πολλές και ποικίλες, δε θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά άλλωστε μετά από τη Φραγκοκρατία, την Ενετοκρατία, την Τουρκοκρατία και τέλος την Αγγλική Αποικιοκρατία. Η κυπριακή διάλεκτος, που έχει ως βάση της την ελληνική γλώσσα, είναι διάσπαρτη από λέξεις γαλλικές, ιταλικές, τουρκικές, αγγλικές που με την πάροδο του χρόνου αφομοιώθηκαν σε τέτοιο βαθμό στο λεξιλόγιο του σύγχρονου Κύπριου που έχουν πολιτογραφηθεί κυπριακές, χωρίς ο περισσότερος κόσμος να γνωρίζει την πραγματική τους προέλευση. (Δοκίμιο: Δημητρός Δημητριάδης-Ντόριαν, Δημοσιογράφος και Λογοτέχνης σσ. 15-16).