Ανδρέας Α. Αρτέμης
Ο συνθέτης και λογοτέχνης Ανδρέας Α. Αρτέμης ασχολείται σοβαρά με τη Λόγια μουσική. Απαριθμεί εδώ και τριανταπέντε χρόνια, ένα μεγάλο αριθμό εμφανίσεων στον Κυπριακό κι Ελλαδικό χώρο και στο εξωτερικό με δικές του συνθέσεις είτε ερμηνεύοντας άλλων συνθετών έργα ως Σολίστας, σε εκδηλώσεις-ρεσιτάλ ερμηνείας, με στόχο πάντα την ανάδειξη της μελοποιημένης ποίησης. Έχει δώσει μετά την έκδοση 22 δισκογραφημένων του εργασιών, πολλές εντός κι εκτός Κύπρου, πολυμορφικές παραστάσεις-συναυλίες με συνθέσεις του. Οι παραστάσεις του αποτελούνται από κορυφαίους ερμηνευτές, μουσικούς, ηθοποιούς ενίοτε και χορευτές, δημιουργώντας έτσι μια κατανυκτική μυσταγωγία, για τους εκλεκτούς της μουσικοποιητικής τέχνης, συνδυάζοντας την ανάδειξη του Ελληνικού Λόγου, μέσα από τη μουσική και την ερμηνεία ποιητικών τραγουδιών. Με τη λογοτεχνία ασχολείται από τα μαθητικά του χρόνια. Όλα του τα ποιητικά βιβλία, 10 τον αριθμό, έχουν εκδοθεί στην Αθήνα. Διετέλεσε μέλος της Ενωτικής Πορείας Συγγραφέων (ΕΠΟΣ), της Εταιρείας Γραμμάτων και Τεχνών Πειραιά και πρόεδρος της Εταιρείας Λογοτεχνών Πάφου για 12 χρόνια. Είναι μέλος του Ομίλου Λογοτεχνίας και Κριτικής.
Δείγματα Γραφής
Έπομαι
Από επτά θεριστές παραφροσύνης
Ενδιάμεσο υψίφωνης οξυδέρκειας
κι ενδοφλέβια γενοκτόνα δυαδικότητα.
Απροσδιόριστες ακτίνες ολοένα κυκλώνουν
το διάφραγμα της τοποθέτησης
Σε ουρανίσκο γαλαζοκίτρινης αντίθεσης
Κι αφιλόξενων
κατασταλτικών επισυνάψεων γενναιοδωρίες.
Ρυάκια φιλιών μου διασκευή
θεωρητική αναγνώριση φωτογένειας…
Φωνή ερωτευμένου τοπίου πάψε!
Βρίσκομαι καρφωμένος ημεροδείκτης
σε εμβρυακή κατάσταση πλαστοτυπίας
κεκλεισμένος σε ιαχές δυναμικής
αμετατόπιστων δρομολογίων δυναμίτης
στον ουράνιο θόλο του μετέωρου…
Κι όταν ακόμη και οι σάρκες του Έκτορα
σε δυσανάλογα κρύσταλλα δραπέτευσης
θα λάμπουν σαν τεράστια κτερίσματα
ηδονικού οργασμού
σε δροσερή ανθοδόχη θανάτου,
στο κρανίο της Εριφύλης
Αναφλέξεις εικονολατρίας, 1987
Ο χρονοκλέφτης δεν με λυπάται πια!
Άλλαξε τους Χειμώνες του…
Με δένει με κλωστές… κι αναρριχούμαι…
Είμαι σχοινοβάτης ηδονής
αναβάτης οφθαλμαπάτης…
Κι όμως…
ήθελα να είμαι σταγόνα γλυκόπικρη
να περιφέρομαι
στης γλώσσας σου των υποσχέσεων την α- συνέχεια…
ως τυφλόμυγα έστω,
στην λατρευτική των ήχων…
Και το μέλι της πίκρας να ρέει
σε αφημένο- λυμένο φτερό…
να το μαζεύουν σύγνεφα αυτοκτόνα
μ’ ανέμους υποσχέσεων…
απόκρημνων πολυβολείων…
Ανέκδοτο, 2017
Όπως του παλιού χειμώνα την ψιχάλα
που διασκευάζει διαδρομές
εισαγωγικών δασμών στη φτέρνα..
όπως ιερουργεί σαλπίζοντας τ’ ασπράδι του ματιού
με ετοιμόρροπη διάμετρο ζωής καλλιγραφία…
όπως χαμόγελο-κρόσι,σ’απείρου αναλαμπή
φωτεινό φιλί στο τρόχισμα των άστρων…
έτσι πέρασα εχτές, κάτω απ’ το δικό σου σπίτι.
Βυθομετρώντας κρότους ανύπαρκτους ωχρών εγκεφάλων.
Κυοφορώντας μυστικών συνδυασμών πυροτεχνήματα.
Περιπλεγμένος στη χρονική ασυμφωνία της παύσης.
Πίσω απ’το σπασμένο κουδούνι ενθύμια:
Ένα φίδι καπνού βιδωτήρι-κεντρομόλος σπινθήρας-
Σκαλοπάτι σκοτεινού οικισμού
με στρώματα γης
ουρανίων ηδονών παρατολμίες…
Έτσι πέρασα εχτές κάτω απ’ το δικό σου σπίτι.
Με μια καλάμινη πληγή πνιγμένη στη παλίρροια.
Μ’ ένα κιγκλίδωμα ταπείνωσης στ’ αργό μου βήμα…
Τελειωμένη ιστορία, τα κλειστά σου παράθυρα!
Όταν τα φλογοβόλα σωπαίνουν στην Κύπρο, 1990
