Η Χρυσούλα Αλεξάνδρου γεννήθηκε προτού καλά-καλά ξυπνήσει η αυγή, φθινόπωρο καιρό, στην ορεινή Κυπερούντα, εκεί όπου ο έρωτας, τα χρώματα και οι αισθήσεις ποτέ δεν ησυχάζουν. Τελείωσε με άριστα το Απεήτειο Γυμνάσιο Αγρού και στη συνέχεια τη Φιλοσοφική Σχολή Ιωαννίνων και συγκεκριμένα το τμήμα Νέων και Μέσων Ελληνικών Σπουδών. Κατέχει δίπλωμα μονοετούς προγράμματος μετεκπαίδευσης, από το πανεπιστήμιο Κύπρου, με θέμα Ιστορία Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, καθώς επίσης και τον τίτλο Master, από το CIIM, με θέμα Εκπαιδευτική Διοίκηση.
Εργάστηκε ως Φιλόλογος στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο Κύπρου και στη Μέση Εκπαίδευση Κύπρου. Από τον Δεκέμβριο του 2019 έχει προαχθεί στη θέση της Επιθεωρήτριας Φιλολογικών Μαθημάτων.
Ως Επιθεωρήτρια έχει εισαγάγει τη λειτουργία Βιωματικού Ποιητικού Εργαστηρίου στα σχολεία Μέσης Γενικής Εκπαίδευσης κατά τη σχολική χρονιά 2021/22.
Έχει εκδώσει δύο ποιητικές συλλογές. Η πρώτη έχει τον τίτλο Στην καταχνιά των εραστών, η δεύτερη τον τίτλο Υποκλίνομαι. Υπό έκδοση είναι η ποιητική συλλογή της με τίτλο Μαζί κι αυτοτελώς.
Παρακολούθησε πλήθος από σεμινάρια και συνέδρια στην Κύπρο και στο εξωτερικό και ως σύνεδρος και ως εισηγήτρια. Παρουσίασε το ποιητικό έργο πολλών Κυπρίων λογοτεχνών και έγραψε άρθρα και μελέτες που έχουν δημοσιευτεί και στα ελληνικά και στα αγγλικά. Συνεργάστηκε και συνεργάζεται με αρκετές έγκριτες λογοτεχνικές ομάδες στην Κύπρο και στην Ελλάδα.
Ασχολείται με το θέατρο και γράφει ποίηση από τα μαθητικά της χρόνια. Έλαβε μέρος σε πανελλήνιους και διεθνείς διαγωνισμούς ποίησης και θεάτρου, στους οποίους και βραβεύτηκε. Στίχοι της επίσης έχουν μελοποιηθεί και κυκλοφορήσει σε c.d. και έχουν ακουστεί σε διάφορες εκδηλώσεις στο κοινό της Κύπρου.
Δείγματα Γραφής
Είναι μια νύχτα απρόβλεπτη
στ’ αχνάρια της Πανσέληνου
Αύγουστος μήνας Γητευτής
Μια νύχτα όπως εκείνες της Ανατολής
που ξεσηκώνει τις αισθήσεις σου
και ξεκλειδώνει αυτά που δεν τολμάς
να ομολογήσεις και αυτά που οφείλεις και που σέβεσαι
Κάποιοι από εμάς επέλεξαν να φύγουν
Για κάποιους άλλους όρισε η στιγμή
Κάποιοι τολμήσανε να περιπλανηθούν
Απόψε, σε έρημο ανεξερεύνητης συντεταγμένης
Σε ξένη γη αλλόκοτη, χωρίς τις λέξεις που ήξερες ως τώρα να μετράς
Τι να σου κρύβει η ώρα ετούτη της συνάντησης Δύσης κ Ανατολής
Οι αγωνίες όλες τους σε ένα χαρτί
Μολύβι Ένα από τον Βόσπορο και τις καμπύλες των ματιών σου
Μενεξεδί και πορφυρό το φόντο
Σε πρώτο πλάνο των αιώνων η Αυτοκρατόρισσα Κυρά
Απόψε, Ο μήνας τούτος ξελογιάστηκε
Δυο μάτια Μνήμης έμπλεα
Αγνώστου και Παρόντος
Αρώματα μιας άλλης γειτονιάς
Εδώ στη γεύση της Πανσέληνου
Ξενύχτησε ένα Όνειρο Όπως δεν έτυχε ποτές
Όλες οι λέξεις, ήτανε εκεί!
Σκληροί κι αδέσποτοι καιροί με δίδαξαν
πως οι ευχές ολόκληρες δεν γίνονται αλήθειες
Έμαθα και συντρόφευα την γκρίνια μου και τις αναποδιές μου
Το πήγαινε έλα μες τον κόσμο μου και στις σκιές των άλλων
Είχα στην τσέπη μου ευχές που ξεφυλλίζανε γαλάζια νήματα
και στους ανέμους των Κυκλάδων καντήλια ξεχασμένα
Ευχές που σκαρφαλώνανε μες την πλαγιά των βράχων
ασπροβαμένες εκκλησιές και ιστορίες μακρινές
Βρήκα τις εποχές σε μια βαλίτσα της ξεθωριασμένης γης
Στα αυτονόητα των κοριτσιών
που κρύβουνε το πρόσωπό τους στη λιγοστή ανάσα που τους έμεινε
Χώρεσε μες τα μάτια μου η περηφάνια
να φυλάω της μάνας τις σεμνές ευχές
που δένει με το δάκρυ της το σχήμα του σταυρού
καθώς το παλικάρι της στρίβει για τις γραμμές τις Άγονες
Εκείνες της Κυράς της Ρω
και κάθε γριάς και μάνας και κυράς που τις επόνεσε
Μπορεί η διαδρομή να μη μου βγήκε όπως την έφτιαξα μικρή
και οι ευχές ολόκληρες μακριά από τις αλήθειες
Μου βγήκαν όμως Θάλασσες πολλές κι απάτητες
Φεγγάρια ακόμα αγίνωτα και Ήλιοι φιλικοί για κάθε επιλογή
Μου βγήκανε Στιγμές ατίθασες και άσπρα Γιασεμιά
Στις παρυφές των απροσπέλαστων βουνών
Μου βγήκαν και πλαγιάσανε στα διψασμένα μάτια μου
και δεν προδίδω μία!
Φολέγανδρος Αύγουστος 21
Αφιερωμένο στην Περίκλειστη πόλη της Αμμοχώστου, η τύχη της οποίας διακυβεύεται για άλλη μια φορά από τους Τούρκους Εισβολείς και όχι μόνο…
Να την προσέξεις Δάσκαλε στο διάκοσμο με αυτό το δέος της αφής σου
Να την κοιτάς με την ανόθευτη την τέχνη της ψυχής
στο βλέφαρο απάνω το δεξί
Εκεί οι αισθήσεις μένουν απροστάτευτες και ευαίσθητες οι αναλογίες
Τα δάκτυλά σου να κινείς τόσο να μην δακρύσει η μορφή
και η θωριά της αγριέψει
Να την σμιλεύεις με δυο δέσμες τριαντάφυλλα στον ώμο της
Κι όταν το Φως θα χάνεται στην απαλάμη της
Κέρνα τα κόκκινα τα χείλη της νέκταρ παλιό Ολύμπιων Θεών
Μύρισε τα λουσμένα της μαλλιά φιλί Παρθενικό
και στην ποδιά της χάραξε αρώματα θαλασσινά
Ξαπόστασέ την δωρικά στου ιερού του λόφου τα Προπύλαια
Εκεί να νανουρίζεται με του Ορφέα τον λυρικό σκοπό
και τη σοφία της Γλαυκός
Την ώρα δε που ερωτεύονται οι θνητοί με τους ημίθεους
στον ίσκιο της ελιάς
Την ώρα που η βροχή τρέχει να ξεδιαλύνει τις αλλότριες βουλές
Να ΄χεις την έγνοια Δάσκαλε και πιότερο να Την φροντίζεις
Ωσάν εικόνισμα στην Εκκλησιά
και ωσάν η προσευχή στην Αρχαιότητα
Αρπαχτικοί σαν όρνεα άλλων εποχών οι τωρινοί καιροί!
Ασφυκτικός ο κόμπος Αιμάσσουσες οι μνήμες στην ψυχή
Και πώς θα αντέξουν τα καμπαναριά στον Βόσπορο
Πώς θες να αντέξουν στον Βορρά οι εκκλησιές
Πώς στέκει ο Ήλιος μας καταμεσής καλοκαιριού στις όχθες της Αγιάς Σοφιάς
Και στα σκληρά δρομάκια της Αμμόχωστος
Αυτές οι εποχές πώς ανασαίνουν στην Κερύνια
Ανύποπτα μικρή μια ανεμώνα αρπάζει ένα χαμόγελο στη δίνη της ομίχλης
Κάνει βουτιά στα Σμυρναίικα δειλινά
Ξυπνά δυο περιστέρια στην Κόκκινη Μηλιά
Στον Πόντο σέρνει ένα χορό τελετουργία και αστραπή
Στο διάσελο του χρόνου υψώνει έναν Σταυρό
Να λάμψει φυλακτό βυζαντινό της Ρωμιοσύνης!
Λιγάκι πριν απ’ τα μεσάνυχτα με χέρια ανοιχτά
στη μελωδία βιόλας και βιολιού
Πήρε το δάκρυ σου το πιο κρυφό
το χόρεψε στην αγκαλιά της κουπαστής
να γίνει λύτρωση Σανίδα διαφυγής
Υπόσχεση αστραφτερή σε κάθε πόνο και κραυγή
Ετούτο το δικό σας δάκρυ
Να διαπερνά τα παγωμένα αισθήματα των βραδινών ωκεανών
Να ζωγραφίζει πέρα κι από τους Ήλιους του κορμιού σου την αστραφτερή χρειά
Να παίζουν μπράστα ακούραστα τη δύναμη να μη χαθείς
Ανίκητος να γίνεται ο όρκος της φωνής σας
«Πέφτεις και πέφτω Δακρύζεις και δακρύζω»
Όλος ο κόσμος μες τα κύματα!
Αυτόν
Που λίγο πριν απ΄ τα μεσάνυχτα στη μελωδία βιόλας και βιολιού
συνέθεσε το δάκρυ σου διαμάντι ελεύθερο στο στήθος του
και τον κυνηγημένο του παλμό τραγούδι παθιασμένο στο όνομά σας
Αυτόν να ψάχνεις να εμπιστεύεσαι!
10 Ιανουαρίου 2021
Οφείλω να θυμάμαι τις μοίρες που ήταν ξάγρυπνες
κι αφήσανε τα δώρα τους στο προσκεφάλι μου
Εκείνες τις Πριγκίπισσες που κουδουνίζανε το παρά πέντε δώδεκα
και φύλαγαν από τις στάχτες το γοβάκι μου
Ετούτα τα μικρά τ’ αστέρια που δεν τα πρόσεξε κανείς
Κι ήταν μπλεγμένα στα μαλλιά μου να προστατεύουνε τη σκέψη μου
Τη μάνα μου
που κούναγε μαντήλι τη συγκίνηση καθώς με χαιρετούσε
Που μάζευε την αγωνία σιωπηλά μες στην ποδιά της
Που στις αποσκευές σε κάθε διαδρομή
έκλεινε μέσα την ευχή της και τον βαφτιστικό μου τον σταυρό
Αν κάποια μέρα, σούρουπο ή απόβραδο ή και φανταχτερό ένα πρωινό
με συνεπάρει Μορφέας, Περσέας, ή σε συνέργεια ο Δίας κ η Αθηνά
να μου θυμίσετε
Τον τόπο που γεννήθηκα και τη στιγμή
Κρατούσε αγκαλιά στα μάτια της το κουρασμένο της κορμί
Γινόταν βράδυ Μόνο και κάθε βράδυ να μην το πάρει είδηση κανείς
Κι αλλάξει διάθεση το όνειρό τους
Τον πόνο τους τον έκανε πνοή αερικού Νότα, δροσιά σε μια στιγμή
Τον χρόνο τον ξαπόσταινε και βυθιζόταν και ξεχνιόταν
Χωρίς καμία υποψία
Όλα φαντάζαν νυχτολούλουδα
Αυγερινός και Δειλινά που ονειρεύονταν αυτά που θα ‘ρθουν
καθώς εσμίγαν των σωμάτων τους καημούς
Τους πόθους τους, τα πάθη και τους φόβους τους
Μια αγκαλιά στα μάτια της το κουρασμένο της κορμί
Το Σ’ αγαπώ
Φτερούγες καταγάλανες χωρίς διαπραγμάτευση
Κανείς δεν ήξερε ποτές Βράδυ Και κάθε βράδυ
Κι όλα φαντάζαν νυχτολούλουδα
Η Μία η μοναδική Μορφή! ( Στη μία και μοναδική, τη Μάνα )
Κάποιοι άνθρωποι δεν μπορούν να απουσιάσουν
από τις καλημέρες σου τις κοντινές και μακρινές
Θέλω να είσαι η πρώτη μου εικόνα στις θάλασσες που με θολώνουν
Να είσαι η καληνύχτα μου για όσα βράδια μου χρεώθηκαν
ασέληνα να περπατήσω
Το μερίδιο της ψυχής στον χρόνο που αξιώνει στις ρυτίδες
μια ιστορία συναρπαστική
Σε θέλω στην προέκταση των τωρινών και των αυριανών εκπλήξεων
Να προσευχόμαστε στο φως το ερημικό χωρίς καθόλου παρελθόν
Να δώσουμε εμείς γραφή στους μήνες
να είσαι η γοητεία στο κρασί, το μυστικό και η αίσθησή μου
Αν είναι κίνδυνος να διαπερνώ εκείνο των ματιών σου το μυστήριο
που ξεσηκώνει όλο το σύμπαν και ζαλίζεται
Να μην αναγνωρίζομαι ακόμα κι από μένα
καθώς μου δένει την ανάσα από το πουθενά κι απρόσμενα η φωνή σου
Αν είναι κίνδυνος να περιπλέκομαι
στο δίκτυ του δικού σου κόσμου του αρχέγονου
που ανατρέπει την ροή των γνώριμων πηγών
Αν είναι εκείνη η ασύμμετρη βραδιά
Να είναι χρόνος, ταχύτητα και αγριολούλουδα
Σεντόνι νυφικό καταμεσής στο πέλαγο
Τότε Υπεύθυνα ακροβατώ στον κίνδυνο!
Ούτε λεπτό δεν κόπασε τη νύχτα αυτή ο άνεμος
κι ας ήτανε κατάκλειστα τα παραθύρια
Ούτε λεπτό δεν έπαψε το κύμα να κτυπιέται
κι ας ήταν η βραδιά όπως συνήθως όλες του Νοέμβρη
Συνέθεσα πρωί πρωί σε άτακτη γραμμή λευκό χορό
τους γλάρους να σφυρίζουνε στο ίδιο μοτίβο
Τα ξύλινα σκαλιά της γέφυρας να κλαιν μοναχικά
Φεγγάρια απροστάτευτα σε χρώμα ασημί
να κάνουνε βουτιά στον Εύριπο για να ξορκίσουν τις πληγές
Συνέθεσα τον ήλιο Άρχοντα να γεύεται τους καημούς και των ερώτων τις σκιές
Ο άνεμος στις χαραμάδες των απέναντι βουνών
Ο ήλιος, τα φεγγάρια Γλάροι πιστοί στη γέφυρα την ξύλινη
Παραμονή Δεκέμβρη μήνα βροχερού τι να μας περιμένει άραγε;
