H συγγραφέας Αδάμου Ηλιάδα γεννήθηκε στην Κύπρο και τα πρώτα της χρόνια τα έζησε στην Βέροια και την Κρήτη. Κατάγεται από το Τουρκοκρατούμενο χωριό Ακανθού. Αποφοίτησε από το Λύκειο Μακαρίου Γ΄ Λάρνακας και σπούδασε Ελληνική Φιλολογία στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, ενώ παράλληλα παρακολούθησε διαλέξεις και σεμινάρια στο Λαϊκό Πανεπιστήμιο (Εταιρία των Φίλων του Λαού) στην Αθήνα. Για 3 χρόνια εργάστηκε στη δημοτική εκπαίδευση και τα τελευταία 18 χρόνια εργάζεται στη Μέση Εκπαίδευση. Μετεκπαιδεύτηκε στις Επιστήμες της Αγωγής και συγκεκριμένα στην Εκπαιδευτική Ψυχολογία και τα Αναλυτικά Προγράμματα στο Πανεπιστήμιο Κύπρου.
Άρχισε να ασχολείται με την ποίηση σε πολύ μικρή ηλικία, και η πρώτη της ποιητική συλλογή, Ο ήχος της σιωπής, εκδόθηκε το 2007 από τις εκδόσεις Βιβλιοεκδοτική. Ποιήματα της συλλογής έχουν δημοσιευτεί σε λογοτεχνικά περιοδικά, όπως η Ακτή, το Άνευ, η Πνευματική Κύπρος κ.ά. Μερικά από αυτά έχουν μεταφραστεί στην Αγγλική γλώσσα και έχουν δημοσιευτεί στο περιοδικό In Focus. Παράλληλα είναι μέλος του Παγκύπριου Πολιτιστικού Συλλόγου, από το βήμα του οποίου έχει παρουσιάσει διάφορους συγγραφείς, και ιδρυτικό μέλος του Ο.Λ.Κ. (Όμιλος Λογοτεχνίας και Κριτικής). Υπό έκδοση βρίσκεται η δεύτερη ποιητική της συλλογή, πολλά από τα ποιήματα της οποίας έχουν επίσης δημοσιευτεί σε λογοτεχνικά περιοδικά.
ἰθύς δ’ ἐς προμάχους ἀσπίδ’ ἀνήρ ἐχέτω
ἐχθρῆν μέν ψυχήν θέμενος , θανάτου δε μελαίνας
κῆρας ὁμῶς αὐγαῑς ἠελίοιο φίλας.
Τυρταίος
Κακοφορμίσατε τη μνήμη των όπλων, σκύλοι,
Όμως απολιθώσατε στη μνήμη την οργή
Που οι φλόγες της επάνω σας θα πέσουν
Όταν σαν Ύδρα θα σηκωθεί
Που θα καρπώσει το στάχυ της Άτης
Και τότε θα θεριστούν οι θημωνιές του θρήνου
Για να σκεπάσουν την Ελληνική γη…
Καλότυχοι όσοι είναι διαλεγμένοι για να πέσουν
Για να αναρριχηθούν στον στύλο της Ελευθερίας
Ίσαμε το θόλο του γαλάζιου.
Και πάνω στα ακούραστα άλογα του Ήλιου
Να δείχνουν την Ιωνία απ’ άκρη σ’ άκρη
Και τη νύχτα να αφομοιώνονται με τα άστρα
Άστρα άδυτα αυτοί
Καθώς ο θάνατος
-κατακλείδα της ζωής-
Θα γίνεται το προοίμιο της αθανασίας τους.
Βλέπω τα κυπαρίσσια στα μνήματά τους να κυματίζουν λευκά.
(Βραβείο Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, 1998)
Το σπίτι του Θεού
Σπίτι που καταυγάζεις κάθε λύπη
Τόσο φως δεν αντέχεται
Πείσμωσες με τους ανθρώπους
Και υλοτομείς κυπαρίσσια.
Στον περίγυρό σου τώρα
Κηπουργούνται άυλα άνθη
Φυτρώνουν λευκά κυπαρίσσια
Τώρα καλείς τον καθένα
Να γίνει ουρανοφοίτης στα ακροκέραμά σου
Τώρα μπορεί ο καθένας να αλώνει φως
αιώνιο!
Απαρέμφατος έρωτας
Και ένα ρίγος από μετάξι να διαπερνά το σώμα
Ανομολόγητες ματιές να τον επικυρώνουν
Και χίλιες δυο συμβάσεις να τον ακυρώνουν.
Εναντιωματικές οι οδοί του και δύσβατες
Που κουβαλούν σε κάθε βήμα τον θάνατο
Πουθενά ευθεία οδός στον ορίζοντα
Το τέρμα άδηλο…
Και να μην μπορείς να αποδράσεις.
Αδόμητος χώρος και χρόνος
Σε αδόμητο χώρο χρόνο
σε χώρο και χρόνο που δεν επιτρέπουν ρωγμές
ο έρωτας τρυπώνει
σαν τον κλέφτη
κι εκεί τοποθετεί τα κόκκινα ρόδα του.
Μονόδρομος καθρέφτης
Ο ποιητής κοιτά πάντα
μέσα από τον μονόδρομο καθρέφτη
να υποδείξει τον κλέφτη, τον δολοφόνο, τον βιαστή;
Αφού αυτός θα είναι πάντα
ο κλέφτης, ο δολοφόνος, ο βιαστής
που όταν βαπτίζεται η ψυχή του
μολύνεται από έργο ανίερο
Και αισθήσεις αδηφάγες.
Κτερίσματα ή παράκληση μελλοθάνατου ποιητή
Από φόβο και μόνο
Από νεκροφοβία και μόνο
Βάλτε στον τάφο του μια πέννα
Και ένα κομμάτι χαρτί.
Θερμή νυχτερινή παράκληση
Ας μην ενοχλήσει πλέον τις λέξεις
όποιος δεν έχει τίποτα να πει.
Αρκετά τις κουράσαμε και σήμερα.
H θάλασσα
Η αέναη κίνησή της
οι τονικές διαβαθμίσεις του μπλε της
μας καλούν να συνταχθούμε ανεπιφύλακτα με αυτήν
συνταχθείτε με τη θάλασσα
συνταχθείτε
ποτέ δε θα μπορούσε
να ’ναι κατεστημένο.
