Ο Μιχάλης Πασιαρδής γεννήθηκε στο Τσέρι το 1941. Έκανε τις γυμνασιακές του σπουδές στο Παγκύπριο Γυμνάσιο. Εργάστηκε για πολλά χρόνια ως Λειτουργός Προγραμμάτων στο ραδιόφωνο του Ρ.Ι.Κ.
Ασχολείται κυρίως με την ποίηση και το θέατρο. Γράφει ποίηση από τα νεανικά του χρόνια. Ποιήματά του μελοποιήθηκαν από διάφορους Κύπριους συνθέτες.
Ποιητικές συλλογές του Μιχάλη Πασιαρδή: Ποιήματα (1962), Ποιήματα II (1964), Ποιήματα III (1967), Ο δρόμος της ποίησης (1970), Δια-στάσεις (1972), Ο δρόμος της ποίησης Β΄ (1976), Ο δρόμος της ποίησης Γ΄ (1977), Πέντε Κύκλοι (1981), Ερημίων Στυλίτης (1981), Πάροδος (1981), Συμβάντα (1984), Τα λαδοφάναρα της σιωπής (1996), Ο κύκλος τ’ αδιεξόδου και της εξόδου (1996), Τετράστιχα (1999), Τζιυπριανός (2014), Τετράστιχα Β΄ (2016).
Γνωστά θεατρικά έργα του είναι: Γιαλλουρού (1961), Το νερόν του Δρόπη (1968), Μιαν φοράν σ’ ένα χωρκό (1969), Στα χώματα της Μεσαρκάς (1970), O Θησέας στην κοιλιά του Μινώταυρου (1973), τα οποία είτε μεταδόθηκαν από το ραδιόφωνο είτε ανεβάστηκαν στη σκηνή.
Διετέλεσε για μακρά περίοδο τακτικός συνεργάτης της εφημερίδας O Φιλελεύθερος.
Ο Μ. Πασιαρδής είναι ένας από τους πλέον καταξιωμένους λογοτέχνες της Γενιάς της Ανεξαρτησίας.
ΒΡΑΒΕΙΑ ΚΑΙ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ (ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΑ):
Κρατικό Βραβείο Ποίησης, 1972
Μεγάλο Βραβείο Θεάτρου του Θ.Ο.Κ., 2015
Αριστείο Γραμμάτων της Κυπριακής Δημοκρατίας, 2016
Δείγματα Γραφής
Μες στους αθθούς ολογρονίς
εν η Τζιυρκά γιεμάτη,
σιύβκει τζι’ ο Πενταδάκτυλος
που πάνω τζιαι φιλά τη.
Ποιήματα (1962)
Στα μάτια σου ο ήλιος της αυγής
στα χέρια σου ο δρόμος της πηγής,
κυλάει η αγάπη μέσα μου βαθιά
και σμίγει με το δάκρυ τη χαρά.
Μα τα φτερά δεν είναι δυνατά
και δεν προφταίνουν πάντα τη χαρά,
έσβησε ο ήλιος, στέρεψε η πηγή,
κι’ έμεινε το φεγγάρι – μια πληγή.
Ποιήματα (1962)
Η ποίηση είναι σαν το πρωί της άλλης
μέρας – πάντα ένα κύκλο πιο μπροστά
απ’ τον κόσμο, σαν το πρωί της άλλης
μέρας, όπου μες σε παρθένους κελαηδισμούς
μαστορεύεται ο ήλιος του μέλλοντος.
Ο δρόμος της ποίησης. Ποιήματα 1959-1969 (1970)
Λες ότι πόνεσες στο σταυροδρόμι της ζωής
και πως δε χάρηκες καμμιά φορά, ποτές σου
όμως του κόσμου όλες οι χάρες και χαρές
αν είσαι ποιητής είναι δικές σου.
Βλέπεις την άνοιξη κάθε φορά ν’ ανθοβολεί
αδιάφορη για σε και τον καημό σου
όμως αυτός ο γίγαντας σκοπός της π’ αντηχεί
αν είσαι ποιητής είναι δικός σου.
Και το ζεστό ψωμί πόχεις μοιράσει μια φορά
ήρθε και γίνηκε αφορμή να σε ματώσει
μα τέτοιος πόνος! – τα κλειδιά του τα ακριβά
αν είσαι ποιητής θα σου τα δώσει.
Πάντα λαχτάριζες αγαπημένες συντροφιές
κι’ έμενες πάντα μοναχός στη σιωπή σου
όμως αν χάνονται ασυντρόφιαστες βραδιές
αν είσαι ποιητής μιλούν μαζί σου.
Ξέρεις πως μια βραδιά που κι’ ίσως νάναι βροχερή
τ’ άγρυπνα μάτια σου, πικρά, θάχουνε κλείσει·
μα ώς τότε κράτα και μη στέρξεις τη φυγή
αν είσαι ποιητής θα έχεις ζήσει.
Ο δρόμος της ποίησης. Ποιήματα 1959-1969 (1970)
Πώς ήρθες και πώς έφυγες! Θεοδόση ήσουνα πάντα
μες του χωριού μας τα στενά σεργιάνιζες συχνά
τα βράδια αργά κοιτάζοντας πέρα απ’ τον ελαιώνα
ίσαμε κει που φώτιζε το φεγγαράκι αχνά.
Ήταν ανήφορο η ζωή κι’ ήταν σκληρή η μοίρα
το μονοπάτι χάνονταν σε χάος σκοτεινό
μα εσύ στητός το διάβαινες κρατώντας δίκαιη λύρα
– το μονοπάτι χρύσωνες μ’ αυριανό σκοπό.
Τα χρόνια πώς περάσανε! Θεοδόση ήτανε λίγα
ήτανε λίγος ο καιρός που στάθηκες στη γη
μα το σεργιάνι ήταν μακρύ ήταν πλατιά η γύρα
– στο πλάι σου η συντρόφισσα ορθή κι’ αυτή, στητή.
Ήταν τα χρόνια λιγοστά μα ο χρόνος είναι μέγας
και μες στου χρόνου τα φτερά σα μες στην αρμονία
θα μένουν τα τραγούδια σου, τρεχάμενα νερά
μέσα στο φως να σμίγουνε, – πολύβουη συμφωνία.
Πώς ήρθες και πώς έφυγες! Θεοδόση ήσουνα πάντα
μες του χωριού μας τα στενά σεργιάνιζες συχνά
τα βράδια αργά κοιτάζοντας πέρα απ’ τον ελαιώνα
ίσαμε κει που φώτιζε το φεγγαράκι αχνά.
Ο δρόμος της ποίησης. Ποιήματα 1959-1969 (1970)
